Met Benny Blisto wist de Nijmeegse rockband Go Back to the Zoo de Nederlandse muziekmarkt te veroveren.
Nummers die zo afkomstig konden zijn van een album van een Franz
Ferdinand of The Kooks klonken veelal over de ether. Weten de
Nederlandse rockers deze beweging voort te zetten met hun nieuwe album Shake A Wave?
1.
Weekend America
2.
Somebody Else
3.
Summer Ends
4.
I Get Up
5.
Please Don't Leave Me
6.
Flashlight
7.
I Can't Stop My Feet
8.
Fire In The Streets
9.
Hold Forever
10.
What If
11.
Secret
12.
Keep On Running
Het
antwoord op deze vraag is geen makkelijke, laat staan dat het
ongenuanceerd te brengen is. Aan de ene kant kun je zeggen dat ze
muzikaal enorm gegroeid zijn. Dit album is wat donkerder van aard dan
hun debuutalbum, iets meer rock en gelaagder. Een lichte verschuiving
van een Brits naar een Amerikaans geluid, maar nog altijd even
aangenaam.
Echter is er ook een andere kant, een kant van veminderde hitpotentie. Er staan geen hits op Shake A Wave, waar ik mee bedoel dat er geen Beam Me Up of Electric te vinden is op de cd. Nummers als Somebody Else, I Can't Stop My Feet en I Get Up komen in de buurt, maar evenaren nooit de eerdergenoemde hits. Over het algemeen genomen is Shake A Wave een veel betere plaat dan Benny Blisto, zij het zonder echte uitschieters.
Op Shake A Wave horen we vooral de muzikale groei van
de Nijmegenaren, die indrukwekkend te noemen is. Daarnaast hoor je aan
de cd af dat ze ontzettend veel plezier hebben in het spelen en dat zal
het live helemaal goed doen. Dat deze groei gepaard gaat met misschien
minder echte hits, neem ik dan ook maar al te graag voor lief.
De Duitse atmosferische black metalband Lunar Aurora is al sinds 1994
actief, maar de grote doorbraak kwam pas in januari 2007 toen zij hun
veelgeprezen album Andacht uitbrachten. Hierna was het ook
gelijk weer drie jaar stil rondom de band, los van het nieuws over een
bezettingswijziging. Waar zij eerder met zijn drieën waren, zijn nu
enkel Aran (gitaren, keyboard, vocalen, programmering) en Whyrhd
(vocalen) nog over. Met Hoagascht wordt het lange wachten ruimschoots beloond.
Lunar Aurora levert met Hoagascht een beleving af van
jewelste. Ik noem het een beleving, want vanaf het begin dat de muziek
inzet zit je gevangen in een duistere dimensie waarbij je hart en ziel
tot op het randje gevuld worden met wanhoop. Heerlijke, atmosferische
wanhoop. De hoofdrollen zijn weggelegd voor de keys met zijn vervremende
klanken en samples en de drums die, hoewel volledig geprogrammeerd,
zeer menselijk klinken. De gitaren vullen dit perfect aan door een muur
van geluid op te werpen, wat het geheel tot een logge, atmosferische
sensatie maakt. Kenmerkend voor de muziekstijl worden vocalen enkel
toegepast wanneer zij de nummers positief kunnen beïnvloeden.
Ieder nummer ademt perfect de sfeer van het hele album, maar zijn
losstaand ook diepzwarte pareltjes. Persoonlijke favorieten zijn op dit
moment Sterna, met zijn betoverende ruisakkoorden en emotievolle kreten, en Nachteule,
waarbij een duistere sample van een roepende uil de perfecte toon
neerzet. Luister echter het hele album aaneengesloten om de volledige
beleving die Hoagascht is te ervaren. Je zult je geen moment kunnen onttrekken aan de gedachte dat dit een zeer sfeervolle sensatie is.
Hoagascht is het geweldige nieuwe album van Lunar Aurora. Er
zijn niet genoeg superlatieven om dit album te beschrijven, dit is
gewoon atmosferische black metal zoals het bedoeld is. Wat mij betreft
is Hoagascht een kansrijke kandidaat voor album van het jaar.
Laat je verdwalen in de atmosferische klanken en geniet van de duistere
dimensie die Lunar Aurora voor je tentoonspreidt.
Bij een band met een niet bijster originele naam als Necromicon moet
je altijd eerst uitleggen over welke band je het nou eigenlijk hebt. Het
gaat hier om het Duitse Necronomicon, een band die sinds 1983 actief is
in de thrash metalscene. Mid jaren 90 waren ze even uit beeld, maar met
hun comebackalbum Construction of Evil uit 2004 kwam de hartslag weer op gang. Met Invictus openen de Duitsers een nieuw hoofdstuk in hun Boek der Schaduw. Invictus brengt
thrash metal zoals je het verwacht, snelle riffs, agressief gitaarspel
en herkenbare trash-vocalen die soms hangen tussen clean en grunt.
Verder schuwen de Duitsers ook voorzichtige uitstapjes naar de heavy
metal niet. Herkenbare thrash, maar daardoor wellicht minder herkenbaar
als Necronomicon.
1. Invictus
2. Unleashed
3. Bloody Bastard
4. Thoughts Running Free
5. Unconquered
6. Upon Black Wings
7. Face to the Wall
8. Pandoras Box
9. Before the Curtain Falls
10. Possessed By Evil
Hier verkrijgbaar: http://www.freerecordshop.nl/muziek/invictus-necronomicon-4028466107534 Laat ik vooropstellen dat Invictus klinkt zoals het hoort te
klinken. Een goede productie waarbij ieder element van de muziek zijn
eigen plek heeft gekregen en hierdoor goed hoorbaar is. Daarnaast zijn
alle nummers stuk voor stuk goed opgebouwde thrash-nummers, waarbij met
name de mid-temponummers Face to the Wall en Before the Curtain Fallser
voor mij uitspringen. Deze nummers zijn tevens de hoogtepunten van het
album, omdat zij het meest een eigen gezicht hebben. In de intro van Face to the Wall horen we bijvoorbeeld een klokkenspel dat enkele accenten aangeeft, een kleine toevoeging met een grootse uitwerking. Before the Curtain Falls laat
op zijn beurt weer strijkers horen, wat het geheel meer emotie
meegeeft. Tel daar een prachtige melodische solo bij op en je hebt een
topnummer. De overige nummers zijn zeker niet slecht, maar zouden zo
afkomstig kunnen zijn van een willekeurige andere thrash metalband.
Necronomicon is een prima thrash metalband en ze hebben met Invictus een prima plaat afgeleverd, met Face to the Wall en Before the Curtain Falls als
duidelijke uitschieters. Het grootste probleem is dat de nummers nogal
inwisselbaar zijn. De heren weten hun stempel niet te drukken op de
muziek, waardoor ze hun bandnaam eer aandoen. Leuk, maar niet bijster
origineel.
Het nieuw album van Lamb of God, Resolution, is al uit sinds 24 januari dit jaar. About f-ing time dat ik hem eens luister, zou je zeggen. Lamb of God is toch altijd wel één van mijn favoriete "tussendoorbandjes" geweest, waar ik af en toe een nummer van luister. Het is altijd volgens de vaste formule, maar de extreme instrumentbeheersing van de drummer en gitaristen houden het toch interessant.
1. Straight For The Sun
2. Desolation
3. Ghost Walking
4. Guilty
5. The Undertow
6. The Number Six
7. Barbarossa
8. Invictus
9. Cheated
10. Insurrection
11. Terminally Unique
12. To The End
13. Visitation
14. King Me
Albumintro 'Straight for the Sun' hakt er gelijk goed in. Een indrukwekkende scream luidt een groovend sludge-achtig nummer in, dat overloopt in 'Desolation' door een knap staaltje drumwerk van Chris Adler. 'Desolation' klinkt een stuk minder vet (als in moddervet) dan de intro, waardoor het even een hobbelige overgang is, maar dat ben je na de eerste riff alweer vergeten.
Op 'Ghost Walking' wordt er naar mijn mening iets teveel afgewisseld tussen grunt en scream. Randy kan het allemaal supergoed en dat weten we, maar het zou mijns inziens beter overkomen als hij wat meer mate zou kennen tussen grunt en scream. Het wordt een beetje vermoeiend zo en leidt af van de muziek.
'Guilty', 'The Undertow' en 'The Number Six' zijn nummers die niets nieuws brengen, maar wel ontzettend lekker beuken en het live zeker goed gaan doen. Met 'Barbarossa' zijn we bij een (welkom) rustpunt aanbeland. Een prachtig sferisch interlude, met een akoestisch gitaarlijn en piepende, feedbackende gitaren op de achtergrond.
Opvolger 'Invictus' begint "sludgy", maar ontaardt al gauw in een afwisseling van technische midtempo-riffs en beukende sludge-passages. 'Cheated' is op en top trash-metal, commence the circle pit! 'Insurrection' is voor mij persoonlijk één van de hoogvliegers van het album. Er hangt gewoon een heerlijke duistere sfeer in het nummer. Het ademt het meest emotie, iets wat ik in de andere nummers toch een beetje mis.
Nummer 11 t/m 13, respectievelijk 'Terminally Unique', 'To the End' en 'Visitation', zijn op zichzelf prima nummers, maar tevens de reden dat Lamb of God voor mij een "tussendoorband" is. Afzonderlijk draai ik de nummers waarschijnlijk stuk voor stuk grijs, na elkaar wordt het allemaal te veel van hetzelfde, waardoor het één stroom aan geluid wordt.
En dan komt 'King me', damn wat eennummer. Operazang, strijkers, overall gewoon pure epicness. Dit nummer alleen verantwoordt al een aanschaf van het album. Dit zag ik zo erg niet aankomen. Een intro die ik met geen woorden kan beschrijven, je moet het gewoon horen. Een aantal keer maakt het nummer een omslag bij de coupletten om daarna weer snoeihard terug te komen met zware gitaren, strijkers, operazang en gevoelige screams. Serieus kippenvel.
Resolution is wederom een album dat ik niet vaak aan één stuk zal luisteren, daarvoor mist het de diversiteit. Echter zal ik de nummers afzonderlijk regelmatig aanzetten. Nummers als 'Desolation' en 'Insurrection' zijn gewoon heel goed en de epische (!!, ik kan dit niet genoeg benadrukken) afsluiter 'King Me' staat bij deze in mijn top favoriete nummers van altijd.
Ik zou de eerste alinea van mijn Cannibal Corpse-post vrijwel 1-op-1 kunnen kopiëren, zo erg is deze van toepassing op Napalm Death. Toegegeven, Napalm Death is in de jaren 90 enigszins een andere muzikale weg ingeslagen, maar sinds de milleniumwisseling leveren ze keer op keer weer dezelfde kwaliteitsgrindcore af. Albums als Utilitarian maken het reviewen dan ook niet lastig.
1. Circumspect
2. Errors in the Signals
3. Everyday Pox
4. Protection Racket
5. The Wolf I Feel
6. Quarantined
7. Fall on Their Swords
8. Collision Course
9. Orders of Magnitude
10. Think Tank Trials
11. Blank Look About Face
12. Leper Colony
13. Nom De Guerre
14. Analysis Paralysis
15. Opposites Repellent
16. A Gag Reflex
Utilitarian is alweer het vijftiende studio-album van de band en voegt 16 nieuwe nummers toe aan hun onmiddels zeer uitgebreide repertoire. Een kleine nuancering van de inleiding is wel op zijn plaats, want hoewel het misschien lijkt alsof het al jaren hetzelfde is in negatieve zin, is dit louter positief bedoeld. Daarnaast is Napalm Death niet vies van een experimentje, zei het binnen de grenzen van hun eigen genre.
Zo horen we op de intro 'Circumspect' duistere keyboards en noise-invloed terug, wat redelijk experimenteel genoemd mag worden. 'Errors in the Signals' laat de herkenbare NP-sound horen, beats, grooves, zware gitaren en de gore strot van vocalist Barney Greenway. Het experimentele komt weer terug in opvolger 'Everyday Pox', met een heuze saxofoon-riff van John Zorn.
Barney wil ook wel eens wat anders en zingt clean op 'The Wolf I feed', wat hem nog behoorlijk goed afgaat. gecombineerd met de vocals van gitarist Mitch Harris een apart nummer, maar daardoor zeker niet slecht. Tot zover de experimentjes, de rest van de plaat is weer vanouds Napalm Death.
Napalm Death, wederom een band die zich niet gek laat maken en zichzelf ook maar enigszins aanpast aan de waan van de dag wat betreft muziekstijl. Verandering van spijs doet eten, maar waarom zou je als je gebruikelijke maaltje zo smakelijk is? Utilitarian is Napalm Death op z'n best.
Na woensdag is het wel weer eens tijd voor een band die echt op deze blog thuishoort: Cannibal Corpse! Althans, ze zullen toch niet een drastische stijlwisseling doorgevoerd hebben? Helaas wel, Corpsegrinder had geen zin meer in alle bloed en gore en heeft Webster opgedragen nu eens wat smooth jazz te schrijven. Om een onverklaarbare reden was de rest van de band het hier totaal mee eens en zo levert de voormalig Death Metalband een plaat af vol met jazzy baslijnen, polyritmische drumpartijen, bluesy solo's en een (zeker niet onverdienstelijke!) clean praatzingende Corpsegrinder. Heel anders dan de albumtitel 'Torture', de albumart en de tracktitels doen vermoeden, maar wel zo verfrissend!
1. Demented Aggression
2. Sarcophagic Frenzy
3. Scourge of Iron
4. Encased in Concrete
5. As Deep As the Knife Will Go
6. Intestinal Crank
7. Followed Home Then Killed
8. The Strangulation Chair
9. Caged... Contorted
10. Crucifier Avenged
11. Rabid
12. Torn Through
Voor de duidelijkheid, bovenstaande alinea berust niet op de waarheid. Cannibal Corpse zorgt al jaren voor dezelfde kwaliteit en je weet dan ook altijd wat je aan ze hebt op muzikaal gebied. Om maar met de deur in huis te vallen, Torture is hier geen uitzondering op. Het ene album zal je echter beter liggen dan het andere (persoonlijk hield ik niet zo van KILL, maar des te meer van The Wretched Spawn), dus vandaar dat een review wel op zijn plaats is.
Het eerste wat opvalt aan het album, is dat Cannibal Corpse teruggrijpt naar de periode van TWS en KILL qua bruutheid. De nummers zijn weer lekker death metal en minder uitgestreken en afgevlakt dan op Evisceration Plague. De overall mix zit prima in elkaar, alle ellementen zijn goed afzonderlijk te horen, maar klinken bovenal in het geheel goed zwaar. Alle muzikanten zijn in topvorm, Paul Mazurkiewicz drumt lekker, Pat O'Brien laat weer onnavolgbare solo's en riffjes horen, Corpsegrinder klinkt gutteraler dan ooit en Alex Webster is zoals altijd een baas op bas.
Bij de eerste klanken van opener 'Demented Aggression' horen we al dat we hier te maken hebben met Cannibal Corpse. Het klinkt als vanouds, de snelheid, goede vocals en dikke gitaren maken dit een perfect nummer om mee te openen.
Na het abrupte einde van het eerste nummer zet 'Sarcophagic Frenzy' in. Wederom een nummer met een flink tempo en verrassende groovy breaks. Enige minpuntje is wellicht dat er tegen het einde een melodische solo inzit. Een prima solo an sich, maar persoonlijk vind ik het niet passen bij het nummer, of de Cannibal Corpse-sound in zijn geheel wat dat betreft.
'Scourge of Iron' begint met een melodeath achtige palm muted intro. Cannibal Corpse is dan wel Cannibal Corpse, maar dat wil niet zeggen dat ze niet enigszins mogen experimenteren, toch? Wat mij betreft mogen ze dat doen, zeker als er zich na de intro een midtempo groovy Death Metalnummer ontvouwt. Misschien een vreemde eend in de bijt, maar zeker lekker. Een nummer waarop Corpsegrinder maar weer eens bewijst over indrukwekkend diepe vocalen te beschikken.
Wat volgt is hét nummer om los op te gaan, 'Encased in Concrete'. Het deed mij qua snelheid een beetje denken aan 'Frantic Disembowelment', maar dan "toegankelijker" om op los te gaan. Zeker een nummer om live te spelen (dus als je meeleest, Webster).
'As Deep As the Knife Will Go' is net zo leuk als de titel doet vermoeden. Enige negatieve wat ik hieraan heb op te merken is: 'Corpsegrinder, wtf is er gebeurt met je screams?'
Een ouderwetse Cannibalkraker volgt met 'Intestinal Crank'. Hiermee bedoel ik dat de herkenbare tegen het dissonante aanhangende harmoniën veelvuldig aanwezig zijn in dit nummer. Wederom Corpsegrinder, waar zijn je screams?
Tsja, je krijgt wat je verwacht, dus ik zal de rest van de nummers niet apart noemen. Wel eervolle vermeldingen voor 'The Strangulation Chair' waarin we een ouderwets onverwachte (misplaatste?) bassolo horen, 'Caged... Contorted' gewoon omdat het een bruut nummer is met geweldige diepe grunts en waardig afsluiter 'Torn Through', die me alleen maar naar meer doet verlangen.
Cannibal Corpse, je houdt ervan of je haat het, daar zal deze cd weinig aan veranderen. Daarom is het lastig om Torture een aanrader te noemen. Tuurlijk, voor de fans is het zeker een aanrader, maar de haters kunnen deze cd, net als alle andere uit Cannibal Corpes repertoire, beter links laten liggen (goed verhaal...). Ik vind het alleen zo jammer dat Corpsegrinder zijn scream kwijt is, of dat in ieder geval kwijt was tijdens de opnames. Sommige uithalen worden nu laag gepakt wat echt superbruut is, maar mijn gevoel zegt dat daar eigenlijk een scream hoort. Op nummers als 'As Deep As the Knife Will Go' en 'Intestinal Crank' probeert hij het wel, maar met matig resultaat. In andere nummers komen er soms screams voorbij op de achtergrond, gemixt met grunt. Een mogelijkheid, maar geen oplossing. Ik hoop (voor hem) dat het alleen tijdens de opnames was, want hij heeft echt een geweldige scream in huis, zoals hij bijvoorbeeld op 'The Time to Kill is Now' direct laat horen. Hoe dan ook, een absolute must buy!! (Voor de liefhebber)
Ik heb heel lang getwijfeld of ik het nieuwe album van The Cranberries zou bespreken op deze blog. Ja, ze werden/worden gezien als alternatieve rockband afgaande op hun monsterhit 'Zombie', maar aan de andere kant is dat het hardste nummer uit hun repertoire. Wie weet staat het nieuwe album Roses ook wel vol met 'Zombie's, dus waarom niet? Zelfs als je besluit dat The Cranberries pop maken, heeft het altijd nog alternatieve folky-invloeden die het niet te standaard maken. Hoe dan ook, ik heb altijd een zwak gehad voor de band dus bij deze toch een review. Wat een korte pauze zou zijn, werd een hiatus van ruim 10 jaar. Nu zijn
The Cranberries na lange afwezigheid weer terug met het album Roses.
1. Conduct 2. Tomorrow 3. Fire & Soul 4. Raining in My Heart 5. Losing My Mind 6. Schizophrenic Playboys 7. Waiting in Walthamstow 8. Show Me 9. Astral Projections 10. So Good 11. Roses
Op Roses probeert de band de sfeer van de eerste twee albums
Everbody is Doing It So Why Don't We? en No Need To Argue te benaderen.
Mid jaren 90 dus, iets wat ze zeer goed afgaat. Hoewel het nergens zo
goed wordt als de eerdergenoemde ijzersterke albums, kan Roses zo in de
reeks na deze albums geplaatst worden. De kwaliteit is ruimschoots
vertegenwoordigd.
Als groot liefhebber van 'Zombie', het hardste nummer van The
Cranberries, had ik gehoopt dat de band meer richting de alternatieve
rock zou gaan. Dit is helaas niet het geval, het is lekker
wegluisterende (folk) poprock geworden. Ik moet echter toegeven dat er
weer adembenemde nummers opstaan.
Openingsnummer 'Conduct' laat gelijk horen dat de band zich richt op hun
oude vertrouwde sound. Een nummer dat veel fans wel zal bekoren.
Zangeres Dolores O'Riordan is nog altijd een begenadigd en talentvolle
zangeres met het herkenbare stemgeluid.
'Tomorrow' is een klassieke Cranberries-lovesong. Het hoofdthema van
Roses is liefde en al haar facetten, maar dan wat donkerder en grimmiger
dan de standaard liefdesliedjes. Het zou zelfs depressief genoemd
kunnen worden.
Dat de band niet vies is van experimenteren laten ze horen op het nummer
'Waiting in Walthamstow', wat enigszins een wals in zich heeft. Mijn
persoonlijk favoriet is echter 'Show Me', wat me doet verlangen naar de
meer op rock gerichte Cranberries. Heerlijke strijkers in het nummer
voeren de toon voor een meeslepend refrein.
The Cranberries zijn weer helemaal terug met dit album dat niet veel
onder doet voor hun prachtige eerste albums. Persoonlijk wacht ik nog op
een 'Zombie', al is 'Show Me' ook echt een geweldig rocknummer, zei het
minder gitaargericht dan eerstgenoemde. Opdat ze maar niet weer
besluiten om een jarenlange pauze te nemen. Kan ik me weer afvragen of deze review op de juiste blog staat, maarach, het hoeft niet altijd alleen maar harde muziek te zijn, toch?
Gisteren is het nieuwe album van Epica, Requiem for the Indifferent, uitgekomen. Waar genregenoten Within Temptation nogal uit koers zijn geraakt, hoopte ik dat Epica zou kiezen voor de muziek in plaats van de commercie (Sorry WT, maar ik vind echt dat jullie zuigen tegenwoordig). Tijd voor een review zou ik zo zeggen.
1. Karma
2. Monopoly on Truth
3. Storm the Sorrow
4. Delirium
5. Internal Warfare
6. Requiem for the Indifferent
7. Anima
8. Guilty Demeanor
9. Deep Water Horizon
10. Stay the Course
11. Deter the Tyrant
12. Avalanche
13. Serenade of Self-Destruction
Hoewel bands als Nightwish, After Forever en Within Temptation gezien kunnen worden als grondleggers van het genre met de vreselijke naam Female Fronted Metal, is het Epica die deze stijl in haar armen heeft gesloten en heeft uitgebouwd tot een eigen herkenbare stijl die vaak wordt geïmiteerd, maar nooit wordt geëvenaard. Epica is altijd bezig deze stijl verder te ontwikkelen en daarom kun je ieder album het onverwachte verwachten. Voor Requiem for the Indifferent gaat dit ook weer op.
Deze ontwikkeling zit hem in twee dingen: progressie en vocalen. Hoewel Requiem for the Indifferent geen totale stijlbreuk betekent, is het album wel progressiever dan al het eerdere werk van de band. Daarbij is Simone Simons wederom beter gaan zingen. Waar zij voorheen al als één van de beste zangeressen uit het genre te boek stond, is haar bereik nu nog indrukwekkender. Van de sterk aangezette vocals op 'Monopoly on Truth', tot de "ademige" lage vocalen op de prachtige ballad 'Delirium'.
Het is trouwens wachten tot deze ballad voordat de ontwikkeling echt duidelijk hoorbaar wordt. De albumintro 'Karma' en de twee daaropvolgende tracks 'Monopoly on Truth' en 'Storm the Sorrow' zijn typische Epica-nummers, maar daardoor zeker niet minder goed.
Op titeltrack 'Requiem for the Indifferent' horen we alle facetten die Epica rijk is. Het is het meest complexe nummer van het album en gaat van subtiel klein tot grootschalige pompende black metal, aaneengeregen door wat misschien wel het beste koorrefrein ooit is uit de geschiedenis van de band.
Voor de fans die liever hadden gehoord dat Epica verder was gegaan op het duitere, brutere pad van Design Your Universe is er 'Stay the Course'. Dit is het hardste nummer van het album waarop gitarist/vocalist Mark de leadzang op zich neemt en Simone hem accentueert. Voeg daar de black metal blast beats aan toe en ik ben een gelukkige metalhead.
Requiem of the Indifferent stelt wederom een indrukwekkende ontwikkeling tentoon van een band met een niet aflatende drang tot zelfvernieuwing. Daarbij vergeet Epica niet om de muziekstijlen zo in elkaar te laten overlopen, dat het resultaat een toegankelijke, prettig wegluisterende mix is van harde gitaren, pompende drums, magistrale orkestarrangementen, beestachtige grunts en de perfecte stembeheersing van zangeres Simone Simons. Genregenoten, eat your heart out!
Ik was afgelopen zaterdag bij de cd-presentatie van Heidevolks Batavi en daar werd ik aangenaam verrast door het tweede voorprogramma. Dit was een band genaamd Shade of Hatred en zij vielen sowieso al op door de afwijkende muziekstijl. Als melodic death metalband op een folk metalavond ben je natuurlijk wel een vreemde eend in de bijt. Zoals ze zelf ook al zeiden: we zijn misschien niet folk, maar wel heel erg metal! En inderdaad, als je je bedenkt dat ze pas een klein jaartje bezig zijn is het indrukwekkend dat ze zo'n show neerzetten. Om toch even wat beter bij de avond te passen hadden ze zelfs twee (zeer goed uitgevoerde!) Amon Amarth-covers ingestudeerd.
De set begon met een sfeervol piano-intro, dat al veel sinisterheid voorspelde. Naadloos daarop aangesloten zette het openingsnummer 'Thanatus' in. Direct wist de zaal dat ze hier te maken hadden met brute metal en de eerste toeschouwers begonnen al gauw te headbangen.
Shade of Hatred liet er geen gras over groeien en gingen direct door met hun tweede nummer 'Her Deceit'. Zo houd je de energie er goed in!
'Wij zijn Shade of Hatred. Misschien niet folk, maar wel heel erg metal!', en verder dendert de death metaltrein.
Wederom een aaneensluiting van twee nummers. SoH heeft weinig woorden nodig en laat de muziek voor zich spreken.
Hierna kwam er een coverrondje, met Kataklysms 'Taking the World By Storm' en Amon Amarths 'Runes to my Memory' en 'Pursuit of Vikings'. Helaas kan ik hiervan geen beelden vinden, de band heeft enkel beelden van hun eigen materiaal online gezet. Begrijpelijk natuurlijk, maar zo krijgen ze geen (terechte) credits voor de zeer goed uitgevoerde covers. Door de herkenbaarheid waren dit ook de nummers waarop het publiek het meest losging en luidkeels meebrulde. Persoonlijk was ik ook al bijna al mijn energie kwijt door het losgaan, iets wat me nog niet vaak overkomen is. Normaal wacht ik echt tot de band speelt waar ik voor kom (in dit geval Heidevolk), maar ik kon gewoon niet stil blijven staan bij SoH.
Het laatste nummer wat ze speelden was weer van eigen productie en is mijn persoonlijk favoriet.
Strakke, goed uitgevoerde metal met pakkende melodieën en goede beukstukken. Hou Shade of Hatred in de gaten, want zij kunnen nog wel eens heel groot gaan worden!
Vanaf vandaag ligt het vierde full-length album van Heidevolk in de winkel, getiteld Batavi. Dit is het eerste conceptalbum van de band en vertelt het verhaal van de Bataven en hun rumoerige relatie met de Romeinen meer dan 2000 jaar geleden. Een interessant concept wat goed kan uitpakken, zeker gezien Heidevolks duidelijke dubbele zang en folk metal-geluid.
1. Een Nieuw Begin
2. De Toekomst Lonkt
3. Het Verbond Met Rome
4. Wapenbroeders
5. In Het Woud Gezworen
6. Veleda
7. Als De Dood Weer Naar Ons Lacht
8. Einde Der Zege
9. Vrijgevochten
Het eerste wat opvalt is dat Batavi weinig folkinstrumenten laat horen. De viool is voor het grootste gedeelte aan de wilgen gehangen, het is meer klassieke op gitaar gerichte paganmetal wat de klok slaat. Tevens zijn, op een enkele scream na, enkel de welbekende cleane vocalen te horen.
De opener met de zeer toepasselijk titel 'Een Nieuw Begin' begint als een echte intro. Een epische gitaarriff en stuwende drums waarna de koorachtige vocalen inzetten. Dit nummer zal het live ook zeker goed doen. De dubbele vocalen vertellen over de totstandkoming van de Bataven.
'De Toekomst Lonkt' begint met een redelijk standaard lo-fi black metal riffje, tot de rest van de band invalt. Dit nummer stelt de schoonheid van de dubbele zang goed tentoon. Het refrein laat een soort van vraag-antwoord tekst horen, die live waarschijnlijk flink meegebruld zal worden door het publiek.
'Het verbond met Rome' start als een langzame epos, maar zwelt al snel aan tot een midtempo paganmetalnummer. Zoals de titel al doet vermoeden smeden de Bataven in dit nummer een verbond met Rome.
In 'Wapenbroeders' vechten de Bataven overzees voor de Romeinen, een stuwend paganmetalnummer die wellicht wat grunts had kunnen gebruiken. Maar door de 'Hey!'s in de bridge ongetwijfeld een perfect livenummer. Luister het nummer zelf om de horen wat ik bedoel, zou ik zeggen.
'In Het Woud Gezworen' laat ons meevoeren naar andere stammen langs de Rijn, die een samenzwering tegen de Romeinen voorstellen. 'Veleda' zorgt voor een rustmoment, waar we de prachtige klanken van de viool en akoestische gitaar weer mogen omarmen. Een welkome afwisseling en sowieso één van de beste muzikale nummers van Heidevolk.
Op 'Als De Dood Weer Naar Ons Lacht' horen we een strijdzaam Heidevolk, inclusief beginscream (wat uniek is voor dit album). Het hele nummer ademt strijdlust, al kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat die beginscream naar meer smaakt. Niet dat de dubbele vocalen niet heel goed uitkomen in het nummer, integendeel, maar een wat meer aangezette passage zou het nummer niet misstaan.
Batavi is een zeer goed conceptalbum geworden, waarop Heidevolk laat horen ook de meer traditionele paganmetal tot in de puntjes te beheren. Misschien wat weinig gegrom en gegil op dit album, maar de bekende dubbele cleane zang klinkt beter dan ooit. Het verhaal wordt goed uitgewerkt door misschien wel de beste folkmetalband die Nederland rijk is. Dus ik zou zeggen: Hef je glas, want het bier zal weer vloeien!
Na het vertrek van Jeff Loomis en Van Williams uit Nevermore ligt het voortbestaan van de band niet langer voor de hand. Zeker sinds Sanctuary (band waar Nevermore uit voortkomt) weer bijeen is en de officiële website nergens meer te vinden is, lijkt het laatste uur voor de band al enige tijd geleden geslagen te zijn. Gelukkig heeft Nevermore een aardige collectie topmuziek achtergelaten, waarvan het album Dreaming Neon Black mijn absolute favoriet is.
1. Ophidian
2. Beyond Within
3. The Death of Passion
4. I Am the Dog
5. Dreaming Neon Black
6. Deconstruction
7. The Fault of the Flesh
8. The Lotus Eaters
9. Poison Godmachine
10. All Play Dead
11. Cenotaph
12. No More Will
13. Forever
Dreaming Neon Black is een conceptalbum en gaat dus over één en hetzelfde verhaal. En wat voor verhaal. Voor wie er niet bekend mee is, Dreaming Neon Black gaat over de ex van Warrel Dane. Deze ex is langzaam maar zeker betrokken geraakt bij een sekte en uiteindelijk weggegaan om nooit meer terug te komen.Dat geeft teksten als 'She never would betray the world I never saw' en 'I never knew what changed you, did they paint your dreams in pale shades?' toch net dat beetje extra lading.
Dat dit voor Warrel een heel persoonlijk album is, is duidelijk te horen aan zijn vocalen. Sterk en divers als altijd, maar wat je vooral hoort is de wanhoop van het verliezen van zijn geliefde. Door de emotie kraakt zijn stem af en toe, wat geen blijk van onkunde is, maar juist een eigenschap van een geweldige vocalist. De muziek versterkt de wanhoop en emotie perfect. Dit album heeft zowel harde als rustige akoestische gitaren, allen prima geproportioneerd om tot het beste resultaat te komen. Gezegd dient te worden dat Jeff Loomis niet alleen een meesterlijk shredder is, maar op dit album ook laat horen verstand te hebben van melodie en emotie. Tuurlijk, hij shred als geen ander op dit album, maar bij solo's houdt hij zich af en toe in om de muziek te laten spreken. Niet kiezen voor een onnavolgbare shred, maar een technisch iets makkelijkere, zoveel gevoeligere solo, dat toont ware klasse in een gitarist.
Ik zou een paar nummers uit kunnen lichten, probleem is dat dit echter vrijwel onmogelijk is. Echt alle nummers op dit album zijn goed, van het rustige 'Dreamin Neon Black' tot het harde 'Beyond Within', ze zijn allemaal zo geschreven dat ze in je hoofd blijven zitten. Het is duister, het is emotioneel, het is zo perfect uitgevoerd. Dit album kent geen hoogtepunten in de zin dat er enkel hoogtepunten opstaan. Wellicht het beste album uit mijn gehele collectie. Zeker een luisterbeurt waard!
Swallow the Sun is een Finse doom/death metalband die zichzelf zijn hele bestaan lang al aan het ontwikkelen zijn. Met hun nieuwste album Emerald Forest and the Blackbird stijgt de band weer naar een hoger niveau. Een loodzwaar, zwaarmoedig album met minder radicale stijlveranderingen dan in het verleden zorgen ervoor dat dit wellicht hun meest toegankelijke cd tot nu toe is.
1. Emerald Forest And The Blackbird
2. This Cut Is The Deepest
3. Hate, Lead The Way
4. Cathedral Walls (Feat. Anette Olzon)
5. Hearts Wide Shut
6. Silent Towers
7. Labyrinth Of London (Horror Pt. IV)
8. Of Death And Corruption
9. April 14th
10. Night Will Forgive Us
Minder verandering betekent niet dat Emerald Forest and the Blackbird helemaal geen veranderingen kent. De band is beter geworden in het definiëren van de verschillende lagen. Van de zware tot de cleane vocalen, van de akoestische tot de beukende gitaren, alles ligt perfect in de mix waardoor de atmosfeer nog nooit zo doom en duister is geweest. Laat staan zo akoestisch.
Ja, op Emerald Forest and the Blackbird horen we veelal "uitgeklede" doom met veel akoestische en clean versterkte gitaren. Ook Mikko laat veel cleane vocalen horen, maar ook wil hij nog wel eens aanzetten tot een scream of growl. Op het overwegend akoestische 'This Cut Is The Deepest' steekt de band
haar voorliefde voor bands als Pink Floyd niet onder stoelen of banken. Ook 'Hearts Wide Shut' en 'Silent
Towers' bevatten prima cleane zang van Kotamäki en muzikaal beland je
zowaar in een ambientachtige sfeer. Dit is vooral de verdienste van de
prima toetsenist Aleksi Munter. Bij 'Cathedral Walls' kun je compleet
wegdromen, wat veelal te maken heeft met de gastvocalen van niemand
minder dan Anette Olzon van Nightwish.
Hoe mooi het allemaal ook klinkt, de kritiek die we hier kunnen
aandragen is dat het hier en daar te oppervlakkig blijft, en dat een
echte duistere sfeer, zoals op het tweede album Ghosts of Loss
uitblijft. Zo had juist 'April 14th', een ode aan de te vroeg gestorven
frontman van Type O Negative, Peter Steele meer funeral
doom metal kunnen gebruiken.
Emerald Forest and the Blackbird is wellicht niet de cd geworden die je
na New Moon zou verwachten. Hoewel er veel vertrouwds op te horen valt,
pakt Swallow The Sun anders uit, met minder bombast en meer soberheid in
de muzikale setting. Het wil niet altijd de juiste droevige snaar raken
die we van de band gewend zijn. Het is echter wel een lovenswaardige
poging geworden te laten horen hoe ver het genre tegenwoordig ontwikkeld
is.
Na
een rustperiode van 8 jaar kwam K's Choice weer helemaal terug met hun
album Echo Mountain. Hoewel de cd alweer bijna 2 jaar oud is wil ik hem
toch graag nog bespreken.
CD1
1. Come Live The Life
2. Let It Grow
3. Echo Mountain
4. When I Lay Beside You
5. Perfect
6. I Will Carry You
7. If This Isn’t Right
CD2
1. Say a Prayer
2. These Are The Thoughts
3. 16
4. Killing Dragons
5. America
6. Along For The Ride
7. How Simple It Can Be
K’s
Choice bestaat voornamelijk uit broer en zus Gert en Sarah Bettens, de
motoren van de band. Toen zij besloten een rustpauze in te lassen om hun
individuele paden te volgen, wistten zij waarschijnlijk ook niet dat
het zo lang zou duren. Hoe dan ook, met Echo Mountain lieten zij zien
dat ze nog helemaal niet klaar zijn met hun samenwerking. Echo Mountain
is expres opgedeeld in twee cd's van zeven nummers, waarbij de eerste
rockt en de ander meer intiem klinkt.
Het eerste album
trapt af met 'Come Live the Life', wat een lange opbouw kent vol
schoonheid en emotie. Langzaam maar zeker bouwt het nummer op tot een
klassiek staaltje alternatieve rock.
Opvolger 'Let it
Grow' is minstens net zo briljant. een goede gitaarriff wordt
gecombineerd door wat melancholische teksten over het vinden en
verliezen van liefde.
Titelnummer 'Echo Mountain' is
wederom een knap staaltje alternatieve rock dat doet denken aan de
vroege Fleetwood Mac of Kings of Leon. Met 'When I Lay Beside You' neemt
K's Choice het gas een beetje terug, een hartverwarmend nummer waarbij
Sarah's stem heel mooi uitkomt. Sowieso kan Sarah zelfs de meest barre
muziek mooi maken. Verder op de cd horen we het optimistische rocknummer
'I Will Carry You', gevolgd door het wat folky 'If This Isn't Right',
wat muzikaal een vrolijk nummer lijkt te zijn, maar tekstueel gaat over
een mogelijke relatiebreuk.
De tweede cd is meer
uitgekleed en intiem, Opener 'Say A Prayer' is de belichaming van de
tweede cd, wat wordt aangevuld door het prachtige 'These are the
Thoughts', het folky '16' en het opbouwende 'Killing Dragons', wat een
prachtige melodie en betoverende harmonieën met zich meebrengt, om nog
maar te zwijgen over de ongelooflijk mooie tekst.
K's
Choice heeft met Echo Mountain een geweldig comebackalbum geproduceerd
die vrij recent opvolging heeft gekend van Little Echo, een volledig
akoestisch album vol met mooie in een nieuw jasje gestoken oude nummers,
maar ook enkele covers en nieuw materiaal.
The Hickey Underworld is een band afkomstig uit Antwerpen die rock met
stevige invloeden van metal speelt. De groep bestaat uit Younes Faltakh
(zang/gitaar), Jonas Govaerts (gitaar), Georgios Tsakiridis (bas) en
Jimmy Wouters (drums). Hun nieuwste cd 'I'm Under the House, I'm Dying' is sinds 9 februari dit jaar beschikbaar.
Tracklist
1. Untitled
2. Whistling
3. Year of the Rat
4. Thierry
5. The Frog
6. Cold Embrace
7. Martian's Cave
8. Overfiend
9. Pure Hearts in Mud
10. Space Barrio
11. I'm Under the House, I'm Dying
Volgens eigen zeggen is het vervolg op hun titelloze debuutalbum
sensueler, vrouwelijker en zachter. Nou is dat niet helemaal het geval,
het album staat bol van de harde nummers met prachtige schreeuw/zang,
maar The Hickey Underworld lijkt inderdaad iets minder heftig op hun
tweede album. Er is plaats voor wat melodie en fraaiheid, rauwe
fraaiheid welteverstaan.
'Untitled' (een referentie naar hun titelloze debuutalbum?) is het
eerste nummer en begint rustig. Ten tijde van het refrein is de band
echter weer op volle sterkte, inclusief zang van zanger Younes Falktah.
Wellicht symbolisch aan het schrijfproces van de band? De nummers worden
akoestisch geschreven en zo langzaam uitgebouwd tot de muren van lawaai
die het uiteindelijk zijn.
'Whistling' brengt het herkenbare geluid weer terug, harde drums, harde
gitaren en een harde breakdown waar je flink op los kunt gaan. 'Year of
the Rat' is dan weer heel anders, heel groovy met een melodieuze
baslijn. 'Thierry' is een persoonlijk hoogtepunt van het album, wat een
nummer. Het meest vreemde nummer van het album is 'Cold Embrace', waarin
we zelfs Oosterse fluiten horen. Opvolger 'Martian's Cave' is dan weer
behoorlijk jazzy, met polyritmische gitaren en drums.
Titelsong van de plaat, 'I'm under the House, I'm Dying' laat horen waar
The Hickey Underground voor staat. Onmogelijk om een genre op te
plakken, gewoon het doen van hun eigen ding. Zo is de cd aan de ene kant
een omslag met "rustigere" nummers, maar hierdoor komen de herkenbare
hardere nummers des te harder aan. De band is niet bang om te
experimenteren en levert met 'I'm Under the House, I'm Dying' een
prachtplaat af.
Haal je rode pet maar weer uit de kast. Limp Bizkit is terug met hun nieuwe album Gold Cobra. En hoe!
1. (intro) (feat. Gene Simmons of Kiss)
2. Bring It Back
3. Gold Cobra
4. Shark Attack
5. Get A Life
6. Shotgun
7. Douche Bag
8. Walking Away
9. Loser
10. Autotunage
11. 90.2.10
12. Why Try
13. Killer In You
14. (outro) (feat. Lisa Lampanelli)
Breakdowns, de drop D gitaar van Wes Borland en onnozele teksten van Fred Durst, ze zijn allemaal terug. Gold Cobra is LB's vijfde album en het is precies wat je ervan zou verwachten. LB herkennen we natuurlijk aan hun nu-metal, een genre wat al een aantal jaar dood is maar LB nog altijd zeer goed staat. Dit komt waarschijnlijk deels door hun stomheid en deels door hun humor. Ze geven er gewoon echt niets om en dat maakt ze zo goed. Ze zijn in al die jaren niets vooruitgegaan en leven van de nostalgie, wat zeker niet slecht is. Limp Bizkit is groter dan ooit en verdient alle lof voor dit album waarmee ze weer helemaal herboren zijn.
Het was een aantal jaar ongemakkelijk stil rondom rock/metal-band System of a Down. Momenteel schijnen ze weer bij elkaar te zijn. Daar lijkt het sterk op aangezien ze weer aan het touren zijn natuurlijk. In ieder geval, in afwachting op een mogelijk nieuw album wil ik het hebben over Toxicity.
1. Prison Song
2. Needles
3. Deer Dance
4. Jet Pilot
5. X
6. Chop Suey!
7. Bounce
8. Forest
9. Atwa
10. Science
11. Shimmy
12. Toxicity
13. Psycho
14. Aerials
The beste nummers op Toxicity, waar 'Chop Suey!' en 'Aerials' zeker onder vallen, spelen effectief met de dynamiek. Ze gaan van keiharde ruis naar verrassend mooi en melodisch in een fractie van een seconde. Zelfs de nummers die door en door metal zijn veranderen vaak genoeg van dynamiek, toon en ritme om het interessant te houden. Met name de vocalen van Serj Tankian maken dit album uniek. Hij is één van de meest krachtige zangers waarmee hij alles kan. Van schreeuwen tot lieflijk mooi zingen, hij doet het allemaal zonder geforceerd over te komen.
Het enige nadeel van Toxicity is wellicht dat het wat eentonig wordt en er geen progressie zit in de nummers. Maar dit wordt vrijwel teniet gedaan door de duur van de nummers en het gehele album. De nummers die zelden langer zijn dan 3 à 4 nummers en het album met zijn lengte van 44 minuten zorgen ervoor dat Toxicity niet verveelt.
Lacuna Coil is al jaren een gevestigde naam in het Gothic Metal-genre. Hoewel het geluid meer richting Amerikaanse tegenhangers is gegleden, heeft Lacuna Coil altijd haar eigen gezicht weten te behouden. Hun laatste album kwam alweer uit 2009, maar sinds 19 januari kunnen we weer afdwalen in de sprookjesmetalwereld met hun nieuwe album 'Dark Adrenaline'.
1. Trip the Darkness
2. Against You
3. Kill the Light
4. Give Me Something More
5. Upside Down
6. End of Time
7. I Don't Believe in Tomorrow
8. Intoxicated
9. The Army Side
10. Losing My Religion
11. Fire
12. My Spirit
'Dark Adrenaline' is wederom een conceptalbum. Openingsnummer 'Trip the Darkness' kennen we al als single. Aangezien singles over het algemeen tot de toegankelijkste nummers behoren konden we hier nog weinig uit afleiden. Samen met het tweede nummer 'Against You' schaar ik hem onder de minste nummers van het album. 'Dark Adrenaline' lijkt namelijk pas echt op stoom te zijn gekomen bij 'Kill the Light', het derde nummer van de plaat.
'Give Me Something More' zet de lijn alleen maar voort en kent alle klassieke Lacuno Coil-elementen. Dit zou wel eens een klassieker kunnen worden. Samen met 'Upside Down', die heel erg teruggrijpt naar hun roots. 'I Don't Believe in Tomorrow', 'Intoxicated' en 'The Army Side' vormen samen een opeenvolging van topnummers.
En dan komen we aan bij 'Losing My Religion', inderdaad een cover van R.E.M. Gelukkig hebben ze er niet voor gekozen om het nummer 1-op-1 te coveren en geven ze een bijna onherkenbare interpretatie van het nummer. Zeer goed gedaan. Met dit album mogen ze zeker thuiskomen!
Evanescence is het solopro.. ehh.. de band die gesitueerd is rondom zangeres Amy Lee. Sinds de oprichting van de band in 1998 heeft de band de nodige ledenwisselingen gekend en eigenlijk is Amy nog het enige bandlid wat sinds den beginne in Evanescence zit. Het vijfde officiële studio-album van de band is sinds oktober vorig jaar verkrijgbaar, wat demonstratief geen titel kent.
1. What You Want
2. Made of Stone
3. The Change
4. My Heart is Broken
5. The Other Side
6. Erase This
7. Lost in Paradise
8. Sick
9. End of the Dream
10. Oceans
11. Never Go Back
12. Swimming Home
Amy Lee heeft voor het uitkomen van het album gezegd dat Evanescence als band zijnde weer dolgraag in contact willen komen met de fans. Deze fans zouden het beste album van de band tot nu toe mogen verwachten. Of dat zo is zal ik enigszins in het midden laten, want smaak is persoonlijk, maar gezegd dient te worden dat de band zeker veranderd is.
Evanescence heeft al heel wat stijlveranderingen gekend in haar bestaan. Zo stond Origin vol met experimentele rocknummers met symfonische en enkele industrial elementen, waarbij ook zeker de rustige, akoestische ballads niet geschuwd werden. Op Fallen was een meer alternative rock georiënteerd Evanescence te horen, met harde gitaren en een alternatief geluid. Anywhere But Home was een cd met (niet al te goed bewerkte) live-opnames, dus daar vond weinig stijlverandering plaats. Op The Open Door was het meer een mengelmoes, met afwisselende piano-, gitaar- en piano + gitaarliedjes. Hier en daar werd er zelfs een uitstapje gemaakt naar de progressieve rock. Door de onsamenhangendheid was ik de interesse in de band al zo goed als kwijt.
En dan komen we nu bij hun meest recente album, een nieuwe geboorte als we Amy Lee mogen geloven. En inderdaad, het heeft wat weg van de Evanescence van weleer, maar over het algemeen is het een vrij nieuwe sound. Een sound die gekenmerkt wordt door harde gitaren, die toch ook weer een beetje poppy overkomen. De veelal simplistische lijnen en melodieën zitten commercieel slim in elkaar, wat ervoor zorgt dat dit misschien wel het meest rock-georiënteerde album van de band is, maar ook het meest radiovriendelijk. Ik vind het in ieder geval een zeer fijn album, hoewel er misschien geen echte hoogvliegers op staan.
Of de band met dit album weer contact weet te leggen met de fans is de vraag. Ze zullen ongetwijfeld fans winnen door de commercieel toegankelijke nummers, waar ze aan de andere kant waarschijnlijk ook weer oude fans kwijtraken. Grootste probleem voor de band is dat je moet optreden voor echt contact met je fans. Nou is dat optreden nog niet zo erg, Amy heeft zich met potente muzikanten omringd die ook live weten te overtuigen, zei het niet dat de Amy de vocalen moet produceren. En zoals misschien wel bekend is zij geen goeie zangeres. Op het album gaat het meestal nog wel, al moet je niet op haar techniek gaan letten, maar live is het niet 'je van het'. Uithalen haalt ze niet, ze is niet toonvast en omdat ze zichzelf telkens probeert te overschreeuwen klinkt het allemaal heel geforceerd. Dat lijkt mij geen goede basis om contact te leggen met je fans en is iets wat mij er tot nu toe ook van weerhouden heeft om Evanescence live te bekijken. Een prima album, dat zeker.
Sinds het ontslaan van Tarja uit Nightwish in 2005 is er behoorlijk wat kritiek geuit richting de nieuwe zangeres Anette en de gehele band. Dit wakkert nog altijd voort in de diepe krochten van de YouTube-comments, maar over het algemeen zijn mensen nu wel gewend aan de nieuwe zangeres en daarmee ietwat andere sound van de band. Ik stond persoonlijk te springen van blijdschap toen Tarja werd ontslagen en ben blij te horen dat de band (lees: Tuomas) ook muzikaal gegroeid is sinds haar vertrek. Dark Passion Play ging al de goede kant op, maar Imaginaerum maakt het echt af.
1. Taikatalvi
2. Storytime
3. Ghost River
4. Slow, Love, Slow
5. I Want My Tears Back
6. Scaretale
7. Arabesque
8. Turn Loose the Mermaids
9. Rest Calm
10. The Crow, the Owl and the Dove
11. Last Ride of the Day
12. Song of Myself
13. Imaginaerum
Imaginaerum is het eerste conceptalbum van de band, wat inhoudt dat het verloop van de nummers een verhaal vertelt. Een verhaal wat op dit moment ook in een film gegoten wordt, maar dat terzijde. Tuomas heeft echter wel aangegeven dat het voor hem heel belangrijk was om de nummers zo te schrijven dat zij ook individueel beluisterd konden worden.
De cd begint gewaagd met een Fins nummer, Taikatalvi. Dit nummer kan ook wel gezien worden als intro voor wat komen gaat. Geheel door Marco gezongen heeft dit nummer muzikaal het meeste weg van een kruising tussen een kinderliedje en een slaapliedje. Het einde bouwt spanning op en loopt uiteindelijk over in het tweede nummer van het album.
Storytime is de eerste single die al vóór het album uitgebracht werd. Ik moet eerlijk bekennen dat ik alle hoop voor het album opgegeven had na het horen van de teaser. De catchy supercommerciële zanglijn van het refrein beloofde weinig goeds. Maar eerlijk is eerlijk, in het gehele nummer past het prima. Storytime begint Nightwish-eigen met een pianolijntje, waarna de drum en bas pompend invallen alvorens het hele nummer bombastisch inzet. Het blijft wel meest commerciële nummer van het album.
Ghost River begint voor mij als een Children of Bodom-nummer (sorry fans van beide bands) en is een prima nummer zonder verdere noemenswaardige nieuwigheden. Een album moet altijd opvulnummers bevatten in die zin dat een album vol met wereldhits heel irritant luistert. Dit is zo'n opvulnummer, die prima dienst doet trouwens.
Slow, Love, Slow is één van mijn persoonlijke favorieten en steekt heel erg af tegen de rest van het album en sowieso de gebruikelijke Nightwish-stijl. Het is zoals de titel al een beetje doet vermoeden een slow jazz-nummer. De dissonantie in de intro-overgang maakt dat het ook een beetje een "spookhuis"-feel heeft die ik altijd erg kan waarderen. Een uitschieter waar Anette zich echt van haar beste kant laat horen.
Het meest theatrale nummer van de cd is Scaretale. Heerlijke dubbel bass drum, gillende varkens en rare vocale capriolen, wat wil je nog meer? Ik ben er nog niet over uit of Scaretale gezien moet worden als nummer of als kunstzinnige uiting. Hoe dan ook, stap er neutraal in en het is echt een topsong.
The Crow, the Owl and the Dove licht ik er even uit, omdat dit nummer geschreven is door Marco. De coupletten duren net iets te lang en het nummer kent geen refrein. Wel zit er een ontwikkeling in het nummer waardoor het nooit echt saai wordt.
Last Ride of the Day heeft ongetwijfeld de beste intro van de hele cd. De melodie die in de intro wordt neergezet blijft, zei het in ietwat veranderde vorm, in de coupletten doorlopen door de combinatie van muziek en de zanglijn. Overall laat het nummer een kermisachtig geluid horen, iets wat ook volledig de bedoeling was. Zeker één van de hoogvliegers van Imaginaerum.
Song of Myself is het langste nummer, maar verwacht hier geen Ghost Love Score of The Poet and the Pendulum. De laatste minuten van het nummer luister je namelijk naar een "gedicht" die door verschillende mensen opgelezen wordt. Voor Tuomas is dit het meest persoonlijke nummer en dat hoor je ook af aan de tekst.
De afsluiter van het album, Imaginaerum, is een muzikaal allesomvattend nummer. Alle hoofdlijnen en melodieën van de eerdere nummers worden samengevoegd in een volledig georkestreerde epos, als een soort aftitelingsnummer. Grote kans dat dit nummer ook als zodanig gebruikt gaat worden voor de aankomende Imaginaerum-film.
De oplettende lezer is het nu natuurlijk opgevallen dat ik (lang) niet alle nummers heb besproken. Dat komt omdat deze nummers net als Ghost River voor mij onder de 'opvulnummers' vallen. Dit maakt ze zeker niet slecht, dit is het eerste Nightwish-album waarvan ik alle nummers luister, maar het zou de nummers die ik wel toegelicht heb minder recht aandoen. Imaginaerum heeft me positief verrast en hoewel het geen absolute topnummers als Ghost Love Score bevat, kan dit album als het beste van Nightwish tot nu toe gerekend worden.
