Evanescence is het solopro.. ehh.. de band die gesitueerd is rondom zangeres Amy Lee. Sinds de oprichting van de band in 1998 heeft de band de nodige ledenwisselingen gekend en eigenlijk is Amy nog het enige bandlid wat sinds den beginne in Evanescence zit. Het vijfde officiële studio-album van de band is sinds oktober vorig jaar verkrijgbaar, wat demonstratief geen titel kent.
1. What You Want
2. Made of Stone
3. The Change
4. My Heart is Broken
5. The Other Side
6. Erase This
7. Lost in Paradise
8. Sick
9. End of the Dream
10. Oceans
11. Never Go Back
12. Swimming Home
Hier te koop: http://www.freerecordshop.nl/muziek/evanescence-evanescence-5099967887927
Amy Lee heeft voor het uitkomen van het album gezegd dat Evanescence als band zijnde weer dolgraag in contact willen komen met de fans. Deze fans zouden het beste album van de band tot nu toe mogen verwachten. Of dat zo is zal ik enigszins in het midden laten, want smaak is persoonlijk, maar gezegd dient te worden dat de band zeker veranderd is.
Evanescence heeft al heel wat stijlveranderingen gekend in haar bestaan. Zo stond Origin vol met experimentele rocknummers met symfonische en enkele industrial elementen, waarbij ook zeker de rustige, akoestische ballads niet geschuwd werden. Op Fallen was een meer alternative rock georiënteerd Evanescence te horen, met harde gitaren en een alternatief geluid. Anywhere But Home was een cd met (niet al te goed bewerkte) live-opnames, dus daar vond weinig stijlverandering plaats. Op The Open Door was het meer een mengelmoes, met afwisselende piano-, gitaar- en piano + gitaarliedjes. Hier en daar werd er zelfs een uitstapje gemaakt naar de progressieve rock. Door de onsamenhangendheid was ik de interesse in de band al zo goed als kwijt.
En dan komen we nu bij hun meest recente album, een nieuwe geboorte als we Amy Lee mogen geloven. En inderdaad, het heeft wat weg van de Evanescence van weleer, maar over het algemeen is het een vrij nieuwe sound. Een sound die gekenmerkt wordt door harde gitaren, die toch ook weer een beetje poppy overkomen. De veelal simplistische lijnen en melodieën zitten commercieel slim in elkaar, wat ervoor zorgt dat dit misschien wel het meest rock-georiënteerde album van de band is, maar ook het meest radiovriendelijk. Ik vind het in ieder geval een zeer fijn album, hoewel er misschien geen echte hoogvliegers op staan.
Of de band met dit album weer contact weet te leggen met de fans is de vraag. Ze zullen ongetwijfeld fans winnen door de commercieel toegankelijke nummers, waar ze aan de andere kant waarschijnlijk ook weer oude fans kwijtraken. Grootste probleem voor de band is dat je moet optreden voor echt contact met je fans. Nou is dat optreden nog niet zo erg, Amy heeft zich met potente muzikanten omringd die ook live weten te overtuigen, zei het niet dat de Amy de vocalen moet produceren. En zoals misschien wel bekend is zij geen goeie zangeres. Op het album gaat het meestal nog wel, al moet je niet op haar techniek gaan letten, maar live is het niet 'je van het'. Uithalen haalt ze niet, ze is niet toonvast en omdat ze zichzelf telkens probeert te overschreeuwen klinkt het allemaal heel geforceerd. Dat lijkt mij geen goede basis om contact te leggen met je fans en is iets wat mij er tot nu toe ook van weerhouden heeft om Evanescence live te bekijken. Een prima album, dat zeker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten