Ik heb heel lang getwijfeld of ik het nieuwe album van The Cranberries zou bespreken op deze blog. Ja, ze werden/worden gezien als alternatieve rockband afgaande op hun monsterhit 'Zombie', maar aan de andere kant is dat het hardste nummer uit hun repertoire. Wie weet staat het nieuwe album Roses ook wel vol met 'Zombie's, dus waarom niet? Zelfs als je besluit dat The Cranberries pop maken, heeft het altijd nog alternatieve folky-invloeden die het niet te standaard maken. Hoe dan ook, ik heb altijd een zwak gehad voor de band dus bij deze toch een review. Wat een korte pauze zou zijn, werd een hiatus van ruim 10 jaar. Nu zijn The Cranberries na lange afwezigheid weer terug met het album Roses.
1. Conduct2. Tomorrow
3. Fire & Soul
4. Raining in My Heart
5. Losing My Mind
6. Schizophrenic Playboys
7. Waiting in Walthamstow
8. Show Me
9. Astral Projections
10. So Good
11. Roses
Onder andere hier verkrijgbaar: http://www.freerecordshop.nl/muziek/roses-cranberries-8717931323031
Op Roses probeert de band de sfeer van de eerste twee albums Everbody is Doing It So Why Don't We? en No Need To Argue te benaderen. Mid jaren 90 dus, iets wat ze zeer goed afgaat. Hoewel het nergens zo goed wordt als de eerdergenoemde ijzersterke albums, kan Roses zo in de reeks na deze albums geplaatst worden. De kwaliteit is ruimschoots vertegenwoordigd.
Als groot liefhebber van 'Zombie', het hardste nummer van The Cranberries, had ik gehoopt dat de band meer richting de alternatieve rock zou gaan. Dit is helaas niet het geval, het is lekker wegluisterende (folk) poprock geworden. Ik moet echter toegeven dat er weer adembenemde nummers opstaan.
Openingsnummer 'Conduct' laat gelijk horen dat de band zich richt op hun oude vertrouwde sound. Een nummer dat veel fans wel zal bekoren. Zangeres Dolores O'Riordan is nog altijd een begenadigd en talentvolle zangeres met het herkenbare stemgeluid.
'Tomorrow' is een klassieke Cranberries-lovesong. Het hoofdthema van Roses is liefde en al haar facetten, maar dan wat donkerder en grimmiger dan de standaard liefdesliedjes. Het zou zelfs depressief genoemd kunnen worden.
Dat de band niet vies is van experimenteren laten ze horen op het nummer 'Waiting in Walthamstow', wat enigszins een wals in zich heeft. Mijn persoonlijk favoriet is echter 'Show Me', wat me doet verlangen naar de meer op rock gerichte Cranberries. Heerlijke strijkers in het nummer voeren de toon voor een meeslepend refrein.
The Cranberries zijn weer helemaal terug met dit album dat niet veel onder doet voor hun prachtige eerste albums. Persoonlijk wacht ik nog op een 'Zombie', al is 'Show Me' ook echt een geweldig rocknummer, zei het minder gitaargericht dan eerstgenoemde. Opdat ze maar niet weer besluiten om een jarenlange pauze te nemen. Kan ik me weer afvragen of deze review op de juiste blog staat, maarach, het hoeft niet altijd alleen maar harde muziek te zijn, toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten