Lamb of God - Resolution

Het nieuw album van Lamb of God, Resolution, is al uit sinds 24 januari dit jaar. About f-ing time dat ik hem eens luister, zou je zeggen. Lamb of God is toch altijd wel één van mijn favoriete "tussendoorbandjes" geweest, waar ik af en toe een nummer van luister. Het is altijd volgens de vaste formule, maar de extreme instrumentbeheersing van de drummer en gitaristen houden het toch interessant.

1. Straight For The Sun
2. Desolation 
3. Ghost Walking 
4. Guilty 
5. The Undertow 
6. The Number Six 
7. Barbarossa 
8. Invictus 
9. Cheated 
10. Insurrection 
11. Terminally Unique 
12. To The End 
13. Visitation
14. King Me 



Hier verkrijgbaar: http://www.freerecordshop.nl/muziek/resolution-digi-lamb-of-god-0016861765552

Albumintro 'Straight for the Sun' hakt er gelijk goed in. Een indrukwekkende scream luidt een groovend sludge-achtig nummer in, dat overloopt in 'Desolation' door een knap staaltje drumwerk van Chris Adler. 'Desolation' klinkt een stuk minder vet (als in moddervet) dan de intro, waardoor het even een hobbelige overgang is, maar dat ben je na de eerste riff alweer vergeten.

Op 'Ghost Walking' wordt er naar mijn mening iets teveel afgewisseld tussen grunt en scream. Randy kan het allemaal supergoed en dat weten we, maar het zou mijns inziens beter overkomen als hij wat meer mate zou kennen tussen grunt en scream. Het wordt een beetje vermoeiend zo en leidt af van de muziek.

'Guilty', 'The Undertow' en 'The Number Six' zijn nummers die niets nieuws brengen, maar wel ontzettend lekker beuken en het live zeker goed gaan doen. Met 'Barbarossa' zijn we bij een (welkom) rustpunt aanbeland. Een prachtig sferisch interlude, met een akoestisch gitaarlijn en piepende, feedbackende gitaren op de achtergrond.

Opvolger 'Invictus' begint "sludgy", maar ontaardt al gauw in een afwisseling van technische midtempo-riffs en beukende sludge-passages. 'Cheated' is op en top trash-metal, commence the circle pit! 'Insurrection' is voor mij persoonlijk één van de hoogvliegers van het album. Er hangt gewoon een heerlijke duistere sfeer in het nummer. Het ademt het meest emotie, iets wat ik in de andere nummers toch een beetje mis.

Nummer 11 t/m 13, respectievelijk 'Terminally Unique', 'To the End' en 'Visitation', zijn op zichzelf prima nummers, maar tevens de reden dat Lamb of God voor mij een "tussendoorband" is. Afzonderlijk draai ik de nummers waarschijnlijk stuk voor stuk grijs, na elkaar wordt het allemaal te veel van hetzelfde, waardoor het één stroom aan geluid wordt.

En dan komt 'King me', damn wat eennummer. Operazang, strijkers, overall gewoon pure epicness. Dit nummer alleen verantwoordt al een aanschaf van het album. Dit zag ik zo erg niet aankomen. Een intro die ik met geen woorden kan beschrijven, je moet het gewoon horen. Een aantal keer maakt het nummer een omslag bij de coupletten om daarna weer snoeihard terug te komen met zware gitaren, strijkers, operazang en gevoelige screams. Serieus kippenvel.

Resolution is wederom een album dat ik niet vaak aan één stuk zal luisteren, daarvoor mist het de diversiteit. Echter zal ik de nummers afzonderlijk regelmatig aanzetten. Nummers als 'Desolation' en 'Insurrection' zijn gewoon heel goed en de epische (!!, ik kan dit niet genoeg benadrukken) afsluiter 'King Me' staat bij deze in mijn top favoriete nummers van altijd.

Napalm Death - Utilitarian

Ik zou de eerste alinea van mijn Cannibal Corpse-post vrijwel 1-op-1 kunnen kopiëren, zo erg is deze van toepassing op Napalm Death. Toegegeven, Napalm Death is in de jaren 90 enigszins een andere muzikale weg ingeslagen, maar sinds de milleniumwisseling leveren ze keer op keer weer dezelfde kwaliteitsgrindcore af. Albums als Utilitarian maken het reviewen dan ook niet lastig.

1. Circumspect
2. Errors in the Signals
3. Everyday Pox
4. Protection Racket
5. The Wolf I Feel
6. Quarantined
7. Fall on Their Swords
8. Collision Course
9. Orders of Magnitude
10. Think Tank Trials
11. Blank Look About Face
12. Leper Colony
13. Nom De Guerre
14. Analysis Paralysis
15. Opposites Repellent
16. A Gag Reflex


Hier verkrijgbaar: http://www.freerecordshop.nl/muziek/utilitarian-napalm-death-5051099816527
 
Utilitarian is alweer het vijftiende studio-album van de band en voegt 16 nieuwe nummers toe aan hun onmiddels zeer uitgebreide repertoire. Een kleine nuancering van de inleiding is wel op zijn plaats, want hoewel het misschien lijkt alsof het al jaren hetzelfde is in negatieve zin, is dit louter positief bedoeld. Daarnaast is Napalm Death niet vies van een experimentje, zei het binnen de grenzen van hun eigen genre.

Zo horen we op de intro 'Circumspect' duistere keyboards en noise-invloed terug, wat redelijk experimenteel genoemd mag worden. 'Errors in the Signals' laat de herkenbare NP-sound horen, beats, grooves, zware gitaren en de gore strot van vocalist Barney Greenway. Het experimentele komt weer terug in opvolger 'Everyday Pox', met een heuze saxofoon-riff van John Zorn.

Barney wil ook wel eens wat anders en zingt clean op 'The Wolf I feed', wat hem nog behoorlijk goed afgaat. gecombineerd met de vocals van gitarist Mitch Harris een apart nummer, maar daardoor zeker niet slecht. Tot zover de experimentjes, de rest van de plaat is weer vanouds Napalm Death.

Napalm Death, wederom een band die zich niet gek laat maken en zichzelf ook maar enigszins aanpast aan de waan van de dag wat betreft muziekstijl. Verandering van spijs doet eten, maar waarom zou je als je gebruikelijke maaltje zo smakelijk is? Utilitarian is Napalm Death op z'n best.

Cannibal Corpse - Torture

Na woensdag is het wel weer eens tijd voor een band die echt op deze blog thuishoort: Cannibal Corpse! Althans, ze zullen toch niet een drastische stijlwisseling doorgevoerd hebben? Helaas wel, Corpsegrinder had geen zin meer in alle bloed en gore en heeft Webster opgedragen nu eens wat smooth jazz te schrijven. Om een onverklaarbare reden was de rest van de band het hier totaal mee eens en zo levert de voormalig Death Metalband een plaat af vol met jazzy baslijnen, polyritmische drumpartijen, bluesy solo's en een (zeker niet onverdienstelijke!) clean praatzingende Corpsegrinder. Heel anders dan de albumtitel 'Torture', de albumart en de tracktitels doen vermoeden, maar wel zo verfrissend!

1. Demented Aggression
2. Sarcophagic Frenzy
3. Scourge of Iron
4. Encased in Concrete
5. As Deep As the Knife Will Go
6. Intestinal Crank
7. Followed Home Then Killed
8. The Strangulation Chair
9. Caged... Contorted
10. Crucifier Avenged
11. Rabid
12. Torn Through

Hier verkrijgbaar: http://www.freerecordshop.nl/muziek/torture-cannibal-corpse-0039841508024

Voor de duidelijkheid, bovenstaande alinea berust niet op de waarheid. Cannibal Corpse zorgt al jaren voor dezelfde kwaliteit en je weet dan ook altijd wat je aan ze hebt op muzikaal gebied. Om maar met de deur in huis te vallen, Torture is hier geen uitzondering op. Het ene album zal je echter beter liggen dan het andere (persoonlijk hield ik niet zo van KILL, maar des te meer van The Wretched Spawn), dus vandaar dat een review wel op zijn plaats is.

Het eerste wat opvalt aan het album, is dat Cannibal Corpse teruggrijpt naar de periode van TWS en KILL qua bruutheid. De nummers zijn weer lekker death metal en minder uitgestreken en afgevlakt dan op Evisceration Plague. De overall mix zit prima in elkaar, alle ellementen zijn goed afzonderlijk te horen, maar klinken bovenal in het geheel goed zwaar. Alle muzikanten zijn in topvorm, Paul Mazurkiewicz drumt lekker, Pat O'Brien laat weer onnavolgbare solo's en riffjes horen, Corpsegrinder klinkt gutteraler dan ooit en Alex Webster is zoals altijd een baas op bas.

Bij de eerste klanken van opener 'Demented Aggression' horen we al dat we hier te maken hebben met Cannibal Corpse. Het klinkt als vanouds, de snelheid, goede vocals en dikke gitaren maken dit een perfect nummer om mee te openen.

Na het abrupte einde van het eerste nummer zet 'Sarcophagic Frenzy' in. Wederom een nummer met een flink tempo en verrassende groovy breaks. Enige minpuntje is wellicht dat er tegen het einde een melodische solo inzit. Een prima solo an sich, maar persoonlijk vind ik het niet passen bij het nummer, of de Cannibal Corpse-sound in zijn geheel wat dat betreft.

'Scourge of Iron' begint met een melodeath achtige palm muted intro. Cannibal Corpse is dan wel Cannibal Corpse, maar dat wil niet zeggen dat ze niet enigszins mogen experimenteren, toch? Wat mij betreft mogen ze dat doen, zeker als er zich na de intro een midtempo groovy Death Metalnummer ontvouwt. Misschien een vreemde eend in de bijt, maar zeker lekker. Een nummer waarop Corpsegrinder maar weer eens bewijst over indrukwekkend diepe vocalen te beschikken.

Wat volgt is hét nummer om los op te gaan, 'Encased in Concrete'. Het deed mij qua snelheid een beetje denken aan 'Frantic Disembowelment', maar dan "toegankelijker" om op los te gaan. Zeker een nummer om live te spelen (dus als je meeleest, Webster).

'As Deep As the Knife Will Go' is net zo leuk als de titel doet vermoeden. Enige negatieve wat ik hieraan heb op te merken is: 'Corpsegrinder, wtf is er gebeurt met je screams?'

Een ouderwetse Cannibalkraker volgt met 'Intestinal Crank'. Hiermee bedoel ik dat de herkenbare tegen het dissonante aanhangende harmoniën veelvuldig aanwezig zijn in dit nummer. Wederom Corpsegrinder, waar zijn je screams?

Tsja, je krijgt wat je verwacht, dus ik zal de rest van de nummers niet apart noemen. Wel eervolle vermeldingen voor 'The Strangulation Chair' waarin we een ouderwets onverwachte (misplaatste?) bassolo horen, 'Caged... Contorted' gewoon omdat het een bruut nummer is met geweldige diepe grunts en waardig afsluiter 'Torn Through', die me alleen maar naar meer doet verlangen.

Cannibal Corpse, je houdt ervan of je haat het, daar zal deze cd weinig aan veranderen. Daarom is het lastig om Torture een aanrader te noemen. Tuurlijk, voor de fans is het zeker een aanrader, maar de haters kunnen deze cd, net als alle andere uit Cannibal Corpes repertoire, beter links laten liggen (goed verhaal...). Ik vind het alleen zo jammer dat Corpsegrinder zijn scream kwijt is, of dat in ieder geval kwijt was tijdens de opnames. Sommige uithalen worden nu laag gepakt wat echt superbruut is, maar mijn gevoel zegt dat daar eigenlijk een scream hoort. Op nummers als 'As Deep As the Knife Will Go' en 'Intestinal Crank' probeert hij het wel, maar met matig resultaat. In andere nummers komen er soms screams voorbij op de achtergrond, gemixt met grunt. Een mogelijkheid, maar geen oplossing. Ik hoop (voor hem) dat het alleen tijdens de opnames was, want hij heeft echt een geweldige scream in huis, zoals hij bijvoorbeeld op 'The Time to Kill is Now' direct laat horen. Hoe dan ook, een absolute must buy!! (Voor de liefhebber)

The Cranberries - Roses

Ik heb heel lang getwijfeld of ik het nieuwe album van The Cranberries zou bespreken op deze blog. Ja, ze werden/worden gezien als alternatieve rockband afgaande op hun monsterhit 'Zombie', maar aan de andere kant is dat het hardste nummer uit hun repertoire. Wie weet staat het nieuwe album Roses ook wel vol met 'Zombie's, dus waarom niet? Zelfs als je besluit dat The Cranberries pop maken, heeft het altijd nog alternatieve folky-invloeden die het niet te standaard maken. Hoe dan ook, ik heb altijd een zwak gehad voor de band dus bij deze toch een review. Wat een korte pauze zou zijn, werd een hiatus van ruim 10 jaar. Nu zijn The Cranberries na lange afwezigheid weer terug met het album Roses.


1. Conduct
2. Tomorrow
3. Fire & Soul
4. Raining in My Heart
5. Losing My Mind
6. Schizophrenic Playboys
7. Waiting in Walthamstow
8. Show Me
9. Astral Projections
10. So Good
11. Roses

Onder andere hier verkrijgbaar: http://www.freerecordshop.nl/muziek/roses-cranberries-8717931323031

Op Roses probeert de band de sfeer van de eerste twee albums Everbody is Doing It So Why Don't We? en No Need To Argue te benaderen. Mid jaren 90 dus, iets wat ze zeer goed afgaat. Hoewel het nergens zo goed wordt als de eerdergenoemde ijzersterke albums, kan Roses zo in de reeks na deze albums geplaatst worden. De kwaliteit is ruimschoots vertegenwoordigd.

Als groot liefhebber van 'Zombie', het hardste nummer van The Cranberries, had ik gehoopt dat de band meer richting de alternatieve rock zou gaan. Dit is helaas niet het geval, het is lekker wegluisterende (folk) poprock geworden. Ik moet echter toegeven dat er weer adembenemde nummers opstaan.

Openingsnummer 'Conduct' laat gelijk horen dat de band zich richt op hun oude vertrouwde sound. Een nummer dat veel fans wel zal bekoren. Zangeres Dolores O'Riordan is nog altijd een begenadigd en talentvolle zangeres met het herkenbare stemgeluid. 

'Tomorrow' is een klassieke Cranberries-lovesong. Het hoofdthema van Roses is liefde en al haar facetten, maar dan wat donkerder en grimmiger dan de standaard liefdesliedjes. Het zou zelfs depressief genoemd kunnen worden.

Dat de band niet vies is van experimenteren laten ze horen op het nummer 'Waiting in Walthamstow', wat enigszins een wals in zich heeft. Mijn persoonlijk favoriet is echter 'Show Me', wat me doet verlangen naar de meer op rock gerichte Cranberries. Heerlijke strijkers in het nummer voeren de toon voor een meeslepend refrein.

The Cranberries zijn weer helemaal terug met dit album dat niet veel onder doet voor hun prachtige eerste albums. Persoonlijk wacht ik nog op een 'Zombie', al is 'Show Me' ook echt een geweldig rocknummer, zei het minder gitaargericht dan eerstgenoemde. Opdat ze maar niet weer besluiten om een jarenlange pauze te nemen. Kan ik me weer afvragen of deze review op de juiste blog staat, maarach, het hoeft niet altijd alleen maar harde muziek te zijn, toch?

Epica - Requiem for the Indifferent

Gisteren is het nieuwe album van Epica, Requiem for the Indifferent, uitgekomen. Waar genregenoten Within Temptation nogal uit koers zijn geraakt, hoopte ik dat Epica zou kiezen voor de muziek in plaats van de commercie (Sorry WT, maar ik vind echt dat jullie zuigen tegenwoordig). Tijd voor een review zou ik zo zeggen.

1. Karma
2. Monopoly on Truth
3. Storm the Sorrow
4. Delirium
5. Internal Warfare
6. Requiem for the Indifferent
7. Anima
8. Guilty Demeanor
9. Deep Water Horizon
10. Stay the Course
11. Deter the Tyrant
12. Avalanche
13. Serenade of Self-Destruction




Hier verkrijgbaar: http://www.freerecordshop.nl/muziek/requiem-for-the-indifferent-epica-0727361255824

Hoewel bands als Nightwish, After Forever en Within Temptation gezien kunnen worden als grondleggers van het genre met de vreselijke naam Female Fronted Metal, is het Epica die deze stijl in haar armen heeft gesloten en heeft uitgebouwd tot een eigen herkenbare stijl die vaak wordt geïmiteerd, maar nooit wordt geëvenaard. Epica is altijd bezig deze stijl verder te ontwikkelen en daarom kun je ieder album het onverwachte verwachten. Voor Requiem for the Indifferent gaat dit ook weer op.

Deze ontwikkeling zit hem in twee dingen: progressie en vocalen. Hoewel Requiem for the Indifferent geen totale stijlbreuk betekent, is het album wel progressiever dan al het eerdere werk van de band. Daarbij is Simone Simons wederom beter gaan zingen. Waar zij voorheen al als één van de beste zangeressen uit het genre te boek stond, is haar bereik nu nog indrukwekkender. Van de sterk aangezette vocals op 'Monopoly on Truth', tot de "ademige" lage vocalen op de prachtige ballad 'Delirium'.

Het is trouwens wachten tot deze ballad voordat de ontwikkeling echt duidelijk hoorbaar wordt. De albumintro 'Karma' en de twee daaropvolgende tracks 'Monopoly on Truth' en 'Storm the Sorrow' zijn typische Epica-nummers, maar daardoor zeker niet minder goed.

Op titeltrack 'Requiem for the Indifferent' horen we alle facetten die Epica rijk is. Het is het meest complexe nummer van het album en gaat van subtiel klein tot grootschalige pompende black metal, aaneengeregen door wat misschien wel het beste koorrefrein ooit is uit de geschiedenis van de band. 

Voor de fans die liever hadden gehoord dat Epica verder was gegaan op het duitere, brutere pad van Design Your Universe is er 'Stay the Course'. Dit is het hardste nummer van het album waarop gitarist/vocalist Mark de leadzang op zich neemt en Simone hem accentueert. Voeg daar de black metal blast beats aan toe en ik ben een gelukkige metalhead.



Requiem of the Indifferent stelt wederom een indrukwekkende ontwikkeling tentoon van een band met een niet aflatende drang tot zelfvernieuwing. Daarbij vergeet Epica niet om de muziekstijlen zo in elkaar te laten overlopen, dat het resultaat een toegankelijke, prettig wegluisterende mix is van harde gitaren, pompende drums, magistrale orkestarrangementen, beestachtige grunts en de perfecte stembeheersing van zangeres Simone Simons. Genregenoten, eat your heart out!

Live Review: Shade of Hatred

Ik was afgelopen zaterdag bij de cd-presentatie van Heidevolks Batavi en daar werd ik aangenaam verrast door het tweede voorprogramma. Dit was een band genaamd Shade of Hatred en zij vielen sowieso al op door de afwijkende muziekstijl. Als melodic death metalband op een folk metalavond ben je natuurlijk wel een vreemde eend in de bijt. Zoals ze zelf ook al zeiden: we zijn misschien niet folk, maar wel heel erg metal! En inderdaad, als je je bedenkt dat ze pas een klein jaartje bezig zijn is het indrukwekkend dat ze zo'n show neerzetten. Om toch even wat beter bij de avond te passen hadden ze zelfs twee (zeer goed uitgevoerde!) Amon Amarth-covers ingestudeerd.

De set begon met een sfeervol piano-intro, dat al veel sinisterheid voorspelde. Naadloos daarop aangesloten zette het openingsnummer 'Thanatus' in. Direct wist de zaal dat ze hier te maken hadden met brute metal en de eerste toeschouwers begonnen al gauw te headbangen.



Shade of Hatred liet er geen gras over groeien en gingen direct door met hun tweede nummer 'Her Deceit'. Zo houd je de energie er goed in!



'Wij zijn Shade of Hatred. Misschien niet folk, maar wel heel erg metal!', en verder dendert de death metaltrein.

Wederom een aaneensluiting van twee nummers. SoH heeft weinig woorden nodig en laat de muziek voor zich spreken.

Hierna kwam er een coverrondje, met Kataklysms 'Taking the World By Storm' en Amon Amarths 'Runes to my Memory' en 'Pursuit of Vikings'. Helaas kan ik hiervan geen beelden vinden, de band heeft enkel beelden van hun eigen materiaal online gezet. Begrijpelijk natuurlijk, maar zo krijgen ze geen (terechte) credits voor de zeer goed uitgevoerde covers. Door de herkenbaarheid waren dit ook de nummers waarop het publiek het meest losging en luidkeels meebrulde. Persoonlijk was ik ook al bijna al mijn energie kwijt door het losgaan, iets wat me nog niet vaak overkomen is. Normaal wacht ik echt tot de band speelt waar ik voor kom (in dit geval Heidevolk), maar ik kon gewoon niet stil blijven staan bij SoH.

Het laatste nummer wat ze speelden was weer van eigen productie en is mijn persoonlijk favoriet.

 

Strakke, goed uitgevoerde metal met pakkende melodieën en goede beukstukken. Hou Shade of Hatred in de gaten, want zij kunnen nog wel eens heel groot gaan worden!

Heidevolk - Batavi

Vanaf vandaag ligt het vierde full-length album van Heidevolk in de winkel, getiteld Batavi. Dit is het eerste conceptalbum van de band en vertelt het verhaal van de Bataven en hun rumoerige relatie met de Romeinen meer dan 2000 jaar geleden. Een interessant concept wat goed kan uitpakken, zeker gezien Heidevolks duidelijke dubbele zang en folk metal-geluid.

1. Een Nieuw Begin
2. De Toekomst Lonkt
3. Het Verbond Met Rome
4. Wapenbroeders
5. In Het Woud Gezworen
6. Veleda
7. Als De Dood Weer Naar Ons Lacht
8. Einde Der Zege
9. Vrijgevochten


Hier verkrijgbaar: http://www.freerecordshop.nl/muziek/batavi-heidevolk-0885470003207

Het eerste wat opvalt is dat Batavi weinig folkinstrumenten laat horen. De viool is voor het grootste gedeelte aan de wilgen gehangen, het is meer klassieke op gitaar gerichte paganmetal wat de klok slaat. Tevens zijn, op een enkele scream na, enkel de welbekende cleane vocalen te horen.

De opener met de zeer toepasselijk titel 'Een Nieuw Begin' begint als een echte intro. Een epische gitaarriff en stuwende drums waarna de koorachtige vocalen inzetten. Dit nummer zal het live ook zeker goed doen. De dubbele vocalen vertellen over de totstandkoming van de Bataven.

'De Toekomst Lonkt' begint met een redelijk standaard lo-fi black metal riffje, tot de rest van de band invalt. Dit nummer stelt de schoonheid van de dubbele zang goed tentoon. Het refrein laat een soort van vraag-antwoord tekst horen, die live waarschijnlijk flink meegebruld zal worden door het publiek.

'Het verbond met Rome' start als een langzame epos, maar zwelt al snel aan tot een midtempo paganmetalnummer. Zoals de titel al doet vermoeden smeden de Bataven in dit nummer een verbond met Rome.

In 'Wapenbroeders' vechten de Bataven overzees voor de Romeinen, een stuwend paganmetalnummer die wellicht wat grunts had kunnen gebruiken. Maar door de 'Hey!'s in de bridge ongetwijfeld een perfect livenummer. Luister het nummer zelf om de horen wat ik bedoel, zou ik zeggen.

'In Het Woud Gezworen' laat ons meevoeren naar andere stammen langs de Rijn, die een samenzwering tegen de Romeinen voorstellen. 'Veleda' zorgt voor een rustmoment, waar we de prachtige klanken van de viool en akoestische gitaar weer mogen omarmen. Een welkome afwisseling en sowieso één van de beste muzikale nummers van Heidevolk.

Op 'Als De Dood Weer Naar Ons Lacht' horen we een strijdzaam Heidevolk, inclusief beginscream (wat uniek is voor dit album). Het hele nummer ademt strijdlust, al kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat die beginscream naar meer smaakt. Niet dat de dubbele vocalen niet heel goed uitkomen in het nummer, integendeel, maar een wat meer aangezette passage zou het nummer niet misstaan.

Batavi is een zeer goed conceptalbum geworden, waarop Heidevolk laat horen ook de meer traditionele paganmetal tot in de puntjes te beheren. Misschien wat weinig gegrom en gegil op dit album, maar de bekende dubbele cleane zang klinkt beter dan ooit. Het verhaal wordt goed uitgewerkt door misschien wel de beste folkmetalband die Nederland rijk is. Dus ik zou zeggen: Hef je glas, want het bier zal weer vloeien!