Lamb of God - Resolution

Het nieuw album van Lamb of God, Resolution, is al uit sinds 24 januari dit jaar. About f-ing time dat ik hem eens luister, zou je zeggen. Lamb of God is toch altijd wel één van mijn favoriete "tussendoorbandjes" geweest, waar ik af en toe een nummer van luister. Het is altijd volgens de vaste formule, maar de extreme instrumentbeheersing van de drummer en gitaristen houden het toch interessant.

1. Straight For The Sun
2. Desolation 
3. Ghost Walking 
4. Guilty 
5. The Undertow 
6. The Number Six 
7. Barbarossa 
8. Invictus 
9. Cheated 
10. Insurrection 
11. Terminally Unique 
12. To The End 
13. Visitation
14. King Me 



Hier verkrijgbaar: http://www.freerecordshop.nl/muziek/resolution-digi-lamb-of-god-0016861765552

Albumintro 'Straight for the Sun' hakt er gelijk goed in. Een indrukwekkende scream luidt een groovend sludge-achtig nummer in, dat overloopt in 'Desolation' door een knap staaltje drumwerk van Chris Adler. 'Desolation' klinkt een stuk minder vet (als in moddervet) dan de intro, waardoor het even een hobbelige overgang is, maar dat ben je na de eerste riff alweer vergeten.

Op 'Ghost Walking' wordt er naar mijn mening iets teveel afgewisseld tussen grunt en scream. Randy kan het allemaal supergoed en dat weten we, maar het zou mijns inziens beter overkomen als hij wat meer mate zou kennen tussen grunt en scream. Het wordt een beetje vermoeiend zo en leidt af van de muziek.

'Guilty', 'The Undertow' en 'The Number Six' zijn nummers die niets nieuws brengen, maar wel ontzettend lekker beuken en het live zeker goed gaan doen. Met 'Barbarossa' zijn we bij een (welkom) rustpunt aanbeland. Een prachtig sferisch interlude, met een akoestisch gitaarlijn en piepende, feedbackende gitaren op de achtergrond.

Opvolger 'Invictus' begint "sludgy", maar ontaardt al gauw in een afwisseling van technische midtempo-riffs en beukende sludge-passages. 'Cheated' is op en top trash-metal, commence the circle pit! 'Insurrection' is voor mij persoonlijk één van de hoogvliegers van het album. Er hangt gewoon een heerlijke duistere sfeer in het nummer. Het ademt het meest emotie, iets wat ik in de andere nummers toch een beetje mis.

Nummer 11 t/m 13, respectievelijk 'Terminally Unique', 'To the End' en 'Visitation', zijn op zichzelf prima nummers, maar tevens de reden dat Lamb of God voor mij een "tussendoorband" is. Afzonderlijk draai ik de nummers waarschijnlijk stuk voor stuk grijs, na elkaar wordt het allemaal te veel van hetzelfde, waardoor het één stroom aan geluid wordt.

En dan komt 'King me', damn wat eennummer. Operazang, strijkers, overall gewoon pure epicness. Dit nummer alleen verantwoordt al een aanschaf van het album. Dit zag ik zo erg niet aankomen. Een intro die ik met geen woorden kan beschrijven, je moet het gewoon horen. Een aantal keer maakt het nummer een omslag bij de coupletten om daarna weer snoeihard terug te komen met zware gitaren, strijkers, operazang en gevoelige screams. Serieus kippenvel.

Resolution is wederom een album dat ik niet vaak aan één stuk zal luisteren, daarvoor mist het de diversiteit. Echter zal ik de nummers afzonderlijk regelmatig aanzetten. Nummers als 'Desolation' en 'Insurrection' zijn gewoon heel goed en de epische (!!, ik kan dit niet genoeg benadrukken) afsluiter 'King Me' staat bij deze in mijn top favoriete nummers van altijd.