Epica - Requiem for the Indifferent

Gisteren is het nieuwe album van Epica, Requiem for the Indifferent, uitgekomen. Waar genregenoten Within Temptation nogal uit koers zijn geraakt, hoopte ik dat Epica zou kiezen voor de muziek in plaats van de commercie (Sorry WT, maar ik vind echt dat jullie zuigen tegenwoordig). Tijd voor een review zou ik zo zeggen.

1. Karma
2. Monopoly on Truth
3. Storm the Sorrow
4. Delirium
5. Internal Warfare
6. Requiem for the Indifferent
7. Anima
8. Guilty Demeanor
9. Deep Water Horizon
10. Stay the Course
11. Deter the Tyrant
12. Avalanche
13. Serenade of Self-Destruction




Hier verkrijgbaar: http://www.freerecordshop.nl/muziek/requiem-for-the-indifferent-epica-0727361255824

Hoewel bands als Nightwish, After Forever en Within Temptation gezien kunnen worden als grondleggers van het genre met de vreselijke naam Female Fronted Metal, is het Epica die deze stijl in haar armen heeft gesloten en heeft uitgebouwd tot een eigen herkenbare stijl die vaak wordt geïmiteerd, maar nooit wordt geëvenaard. Epica is altijd bezig deze stijl verder te ontwikkelen en daarom kun je ieder album het onverwachte verwachten. Voor Requiem for the Indifferent gaat dit ook weer op.

Deze ontwikkeling zit hem in twee dingen: progressie en vocalen. Hoewel Requiem for the Indifferent geen totale stijlbreuk betekent, is het album wel progressiever dan al het eerdere werk van de band. Daarbij is Simone Simons wederom beter gaan zingen. Waar zij voorheen al als één van de beste zangeressen uit het genre te boek stond, is haar bereik nu nog indrukwekkender. Van de sterk aangezette vocals op 'Monopoly on Truth', tot de "ademige" lage vocalen op de prachtige ballad 'Delirium'.

Het is trouwens wachten tot deze ballad voordat de ontwikkeling echt duidelijk hoorbaar wordt. De albumintro 'Karma' en de twee daaropvolgende tracks 'Monopoly on Truth' en 'Storm the Sorrow' zijn typische Epica-nummers, maar daardoor zeker niet minder goed.

Op titeltrack 'Requiem for the Indifferent' horen we alle facetten die Epica rijk is. Het is het meest complexe nummer van het album en gaat van subtiel klein tot grootschalige pompende black metal, aaneengeregen door wat misschien wel het beste koorrefrein ooit is uit de geschiedenis van de band. 

Voor de fans die liever hadden gehoord dat Epica verder was gegaan op het duitere, brutere pad van Design Your Universe is er 'Stay the Course'. Dit is het hardste nummer van het album waarop gitarist/vocalist Mark de leadzang op zich neemt en Simone hem accentueert. Voeg daar de black metal blast beats aan toe en ik ben een gelukkige metalhead.



Requiem of the Indifferent stelt wederom een indrukwekkende ontwikkeling tentoon van een band met een niet aflatende drang tot zelfvernieuwing. Daarbij vergeet Epica niet om de muziekstijlen zo in elkaar te laten overlopen, dat het resultaat een toegankelijke, prettig wegluisterende mix is van harde gitaren, pompende drums, magistrale orkestarrangementen, beestachtige grunts en de perfecte stembeheersing van zangeres Simone Simons. Genregenoten, eat your heart out!