Swallow the Sun - Emerald Forest and the Blackbird

Swallow the Sun is een Finse doom/death metalband die zichzelf zijn hele bestaan lang al aan het ontwikkelen zijn. Met hun nieuwste album Emerald Forest and the Blackbird stijgt de band weer naar een hoger niveau. Een loodzwaar, zwaarmoedig album met minder radicale stijlveranderingen dan in het verleden zorgen ervoor dat dit wellicht hun meest toegankelijke cd tot nu toe is.

1. Emerald Forest And The Blackbird
2. This Cut Is The Deepest
3. Hate, Lead The Way
4. Cathedral Walls (Feat. Anette Olzon)
5. Hearts Wide Shut
6. Silent Towers
7. Labyrinth Of London (Horror Pt. IV)
8. Of Death And Corruption 
9. April 14th
10. Night Will Forgive Us


Hier verkrijgbaar: http://www.freerecordshop.nl/muziek/emerald-forest-and-the-swallow-the-sun-0602527926520

Minder verandering betekent niet dat Emerald Forest and the Blackbird helemaal geen veranderingen kent. De band is beter geworden in het definiëren van de verschillende lagen. Van de zware tot de cleane vocalen, van de akoestische tot de beukende gitaren, alles ligt perfect in de mix waardoor de atmosfeer nog nooit zo doom en duister is geweest. Laat staan zo akoestisch.

Ja, op Emerald Forest and the Blackbird horen we veelal "uitgeklede" doom met veel akoestische en clean versterkte gitaren. Ook Mikko laat veel cleane vocalen horen, maar ook wil hij nog wel eens aanzetten tot een scream of growl. Op het overwegend akoestische 'This Cut Is The Deepest' steekt de band haar voorliefde voor bands als Pink Floyd niet onder stoelen of banken. Ook 'Hearts Wide Shut' en 'Silent Towers' bevatten prima cleane zang van Kotamäki en muzikaal beland je zowaar in een ambientachtige sfeer. Dit is vooral de verdienste van de prima toetsenist Aleksi Munter. Bij 'Cathedral Walls' kun je compleet wegdromen, wat veelal te maken heeft met de gastvocalen van niemand minder dan Anette Olzon van Nightwish.

Hoe mooi het allemaal ook klinkt, de kritiek die we hier kunnen aandragen is dat het hier en daar te oppervlakkig blijft, en dat een echte duistere sfeer, zoals op het tweede album Ghosts of Loss uitblijft. Zo had juist 'April 14th', een ode aan de te vroeg gestorven frontman van Type O Negative, Peter Steele meer funeral doom metal kunnen gebruiken.

Emerald Forest and the Blackbird is wellicht niet de cd geworden die je na New Moon zou verwachten. Hoewel er veel vertrouwds op te horen valt, pakt Swallow The Sun anders uit, met minder bombast en meer soberheid in de muzikale setting. Het wil niet altijd de juiste droevige snaar raken die we van de band gewend zijn. Het is echter wel een lovenswaardige poging geworden te laten horen hoe ver het genre tegenwoordig ontwikkeld is.