The Hickey Underworld - I'm Under the House, I'm Dying

The Hickey Underworld is een band afkomstig uit Antwerpen die rock met stevige invloeden van metal speelt. De groep bestaat uit Younes Faltakh (zang/gitaar), Jonas Govaerts (gitaar), Georgios Tsakiridis (bas) en Jimmy Wouters (drums). Hun nieuwste cd 'I'm Under the House, I'm Dying' is sinds 9 februari dit jaar beschikbaar.

Tracklist
1. Untitled
2. Whistling
3. Year of the Rat
4. Thierry
5. The Frog
6. Cold Embrace
7. Martian's Cave
8. Overfiend
9. Pure Hearts in Mud
10. Space Barrio
11. I'm Under the House, I'm Dying




Hier verkrijgbaar: http://www.freerecordshop.nl/muziek/i-m-under-the-house-i-m-the-hickey-underworld-5414939203220

Volgens eigen zeggen is het vervolg op hun titelloze debuutalbum sensueler, vrouwelijker en zachter. Nou is dat niet helemaal het geval, het album staat bol van de harde nummers met prachtige schreeuw/zang, maar The Hickey Underworld lijkt inderdaad iets minder heftig op hun tweede album. Er is plaats voor wat melodie en fraaiheid, rauwe fraaiheid welteverstaan.

'Untitled' (een referentie naar hun titelloze debuutalbum?) is het eerste nummer en begint rustig. Ten tijde van het refrein is de band echter weer op volle sterkte, inclusief zang van zanger Younes Falktah. Wellicht symbolisch aan het schrijfproces van de band? De nummers worden akoestisch geschreven en zo langzaam uitgebouwd tot de muren van lawaai die het uiteindelijk zijn.

'Whistling' brengt het herkenbare geluid weer terug, harde drums, harde gitaren en een harde breakdown waar je flink op los kunt gaan. 'Year of the Rat' is dan weer heel anders, heel groovy met een melodieuze baslijn. 'Thierry' is een persoonlijk hoogtepunt van het album, wat een nummer. Het meest vreemde nummer van het album is 'Cold Embrace', waarin we zelfs Oosterse fluiten horen. Opvolger 'Martian's Cave' is dan weer behoorlijk jazzy, met polyritmische gitaren en drums.

Titelsong van de plaat, 'I'm under the House, I'm Dying' laat horen waar The Hickey Underground voor staat. Onmogelijk om een genre op te plakken, gewoon het doen van hun eigen ding. Zo is de cd aan de ene kant een omslag met "rustigere" nummers, maar hierdoor komen de herkenbare hardere nummers des te harder aan. De band is niet bang om te experimenteren en levert met 'I'm Under the House, I'm Dying' een prachtplaat af.