Nevermore - Dreaming Neon Black

Na het vertrek van Jeff Loomis en Van Williams uit Nevermore ligt het voortbestaan van de band niet langer voor de hand. Zeker sinds Sanctuary (band waar Nevermore uit voortkomt) weer bijeen is en de officiële website nergens meer te vinden is, lijkt het laatste uur voor de band al enige tijd geleden geslagen te zijn. Gelukkig heeft Nevermore een aardige collectie topmuziek achtergelaten, waarvan het album Dreaming Neon Black mijn absolute favoriet is.

1. Ophidian
2. Beyond Within
3. The Death of Passion
4. I Am the Dog
5. Dreaming Neon Black
6. Deconstruction
7. The Fault of the Flesh
8. The Lotus Eaters
9. Poison Godmachine
10. All Play Dead
11. Cenotaph
12. No More Will
13. Forever 



Onder andere hier verkrijgbaar: http://www.freerecordshop.nl/muziek/dreaming-neon-black-nevermore-5051099719125

Dreaming Neon Black is een conceptalbum en gaat dus over één en hetzelfde verhaal. En wat voor verhaal. Voor wie er niet bekend mee is, Dreaming Neon Black gaat over de ex van Warrel Dane. Deze ex is langzaam maar zeker betrokken geraakt bij een sekte en uiteindelijk weggegaan om nooit meer terug te komen. Dat geeft teksten als 'She never would betray the world I never saw' en 'I never knew what changed you, did they paint your dreams in pale shades?' toch net dat beetje extra lading.

Dat dit voor Warrel een heel persoonlijk album is, is duidelijk te horen aan zijn vocalen. Sterk en divers als altijd, maar wat je vooral hoort is de wanhoop van het verliezen van zijn geliefde. Door de emotie kraakt zijn stem af en toe, wat geen blijk van onkunde is, maar juist een eigenschap van een geweldige vocalist. De muziek versterkt de wanhoop en emotie perfect. Dit album heeft zowel harde als rustige akoestische gitaren, allen prima geproportioneerd om tot het beste resultaat te komen. Gezegd dient te worden dat Jeff Loomis niet alleen een meesterlijk shredder is, maar op dit album ook laat horen verstand te hebben van melodie en emotie. Tuurlijk, hij shred als geen ander op dit album, maar bij solo's houdt hij zich af en toe in om de muziek te laten spreken. Niet kiezen voor een onnavolgbare shred, maar een technisch iets makkelijkere, zoveel gevoeligere solo, dat toont ware klasse in een gitarist.

Ik zou een paar nummers uit kunnen lichten, probleem is dat dit echter vrijwel onmogelijk is. Echt alle nummers op dit album zijn goed, van het rustige 'Dreamin Neon Black' tot het harde 'Beyond Within', ze zijn allemaal zo geschreven dat ze in je hoofd blijven zitten. Het is duister, het is emotioneel, het is zo perfect uitgevoerd. Dit album kent geen hoogtepunten in de zin dat er enkel hoogtepunten opstaan. Wellicht het beste album uit mijn gehele collectie. Zeker een luisterbeurt waard!

Swallow the Sun - Emerald Forest and the Blackbird

Swallow the Sun is een Finse doom/death metalband die zichzelf zijn hele bestaan lang al aan het ontwikkelen zijn. Met hun nieuwste album Emerald Forest and the Blackbird stijgt de band weer naar een hoger niveau. Een loodzwaar, zwaarmoedig album met minder radicale stijlveranderingen dan in het verleden zorgen ervoor dat dit wellicht hun meest toegankelijke cd tot nu toe is.

1. Emerald Forest And The Blackbird
2. This Cut Is The Deepest
3. Hate, Lead The Way
4. Cathedral Walls (Feat. Anette Olzon)
5. Hearts Wide Shut
6. Silent Towers
7. Labyrinth Of London (Horror Pt. IV)
8. Of Death And Corruption 
9. April 14th
10. Night Will Forgive Us


Hier verkrijgbaar: http://www.freerecordshop.nl/muziek/emerald-forest-and-the-swallow-the-sun-0602527926520

Minder verandering betekent niet dat Emerald Forest and the Blackbird helemaal geen veranderingen kent. De band is beter geworden in het definiëren van de verschillende lagen. Van de zware tot de cleane vocalen, van de akoestische tot de beukende gitaren, alles ligt perfect in de mix waardoor de atmosfeer nog nooit zo doom en duister is geweest. Laat staan zo akoestisch.

Ja, op Emerald Forest and the Blackbird horen we veelal "uitgeklede" doom met veel akoestische en clean versterkte gitaren. Ook Mikko laat veel cleane vocalen horen, maar ook wil hij nog wel eens aanzetten tot een scream of growl. Op het overwegend akoestische 'This Cut Is The Deepest' steekt de band haar voorliefde voor bands als Pink Floyd niet onder stoelen of banken. Ook 'Hearts Wide Shut' en 'Silent Towers' bevatten prima cleane zang van Kotamäki en muzikaal beland je zowaar in een ambientachtige sfeer. Dit is vooral de verdienste van de prima toetsenist Aleksi Munter. Bij 'Cathedral Walls' kun je compleet wegdromen, wat veelal te maken heeft met de gastvocalen van niemand minder dan Anette Olzon van Nightwish.

Hoe mooi het allemaal ook klinkt, de kritiek die we hier kunnen aandragen is dat het hier en daar te oppervlakkig blijft, en dat een echte duistere sfeer, zoals op het tweede album Ghosts of Loss uitblijft. Zo had juist 'April 14th', een ode aan de te vroeg gestorven frontman van Type O Negative, Peter Steele meer funeral doom metal kunnen gebruiken.

Emerald Forest and the Blackbird is wellicht niet de cd geworden die je na New Moon zou verwachten. Hoewel er veel vertrouwds op te horen valt, pakt Swallow The Sun anders uit, met minder bombast en meer soberheid in de muzikale setting. Het wil niet altijd de juiste droevige snaar raken die we van de band gewend zijn. Het is echter wel een lovenswaardige poging geworden te laten horen hoe ver het genre tegenwoordig ontwikkeld is.

K's Choice - Echo Mountain

Na een rustperiode van 8 jaar kwam K's Choice weer helemaal terug met hun album Echo Mountain. Hoewel de cd alweer bijna 2 jaar oud is wil ik hem toch graag nog bespreken.

CD1
1. Come Live The Life
2. Let It Grow
3. Echo Mountain
4. When I Lay Beside You
5. Perfect
6. I Will Carry You
7. If This Isn’t Right

CD2
1. Say a Prayer
2. These Are The Thoughts
3. 16
4. Killing Dragons
5. America
6. Along For The Ride
7. How Simple It Can Be

Hier verkrijgbaar: http://www.freerecordshop.be/muziek/echo-mountain-k-s-choice-0886976552527


K’s Choice bestaat voornamelijk uit broer en zus Gert en Sarah Bettens, de motoren van de band. Toen zij besloten een rustpauze in te lassen om hun individuele paden te volgen, wistten zij waarschijnlijk ook niet dat het zo lang zou duren. Hoe dan ook, met Echo Mountain lieten zij zien dat ze nog helemaal niet klaar zijn met hun samenwerking. Echo Mountain is expres opgedeeld in twee cd's van zeven nummers, waarbij de eerste rockt en de ander meer intiem klinkt.

Het eerste album trapt af met 'Come Live the Life', wat een lange opbouw kent vol schoonheid en emotie. Langzaam maar zeker bouwt het nummer op tot een klassiek staaltje alternatieve rock.

Opvolger 'Let it Grow' is minstens net zo briljant. een goede gitaarriff wordt gecombineerd door wat melancholische teksten over het vinden en verliezen van liefde.

Titelnummer 'Echo Mountain' is wederom een knap staaltje alternatieve rock dat doet denken aan de vroege Fleetwood Mac of Kings of Leon. Met 'When I Lay Beside You' neemt K's Choice het gas een beetje terug, een hartverwarmend nummer waarbij Sarah's stem heel mooi uitkomt. Sowieso kan Sarah zelfs de meest barre muziek mooi maken. Verder op de cd horen we het optimistische rocknummer 'I Will Carry You', gevolgd door het wat folky 'If This Isn't Right', wat muzikaal een vrolijk nummer lijkt te zijn, maar tekstueel gaat over een mogelijke relatiebreuk.

De tweede cd is meer uitgekleed en intiem, Opener 'Say A Prayer' is de belichaming van de tweede cd, wat wordt aangevuld door het prachtige 'These are the Thoughts', het folky '16' en het opbouwende 'Killing Dragons', wat een prachtige melodie en betoverende harmonieën met zich meebrengt, om nog maar te zwijgen over de ongelooflijk mooie tekst.

K's Choice heeft met Echo Mountain een geweldig comebackalbum geproduceerd die vrij recent opvolging heeft gekend van Little Echo, een volledig akoestisch album vol met mooie in een nieuw jasje gestoken oude nummers, maar ook enkele covers en nieuw materiaal.

The Hickey Underworld - I'm Under the House, I'm Dying

The Hickey Underworld is een band afkomstig uit Antwerpen die rock met stevige invloeden van metal speelt. De groep bestaat uit Younes Faltakh (zang/gitaar), Jonas Govaerts (gitaar), Georgios Tsakiridis (bas) en Jimmy Wouters (drums). Hun nieuwste cd 'I'm Under the House, I'm Dying' is sinds 9 februari dit jaar beschikbaar.

Tracklist
1. Untitled
2. Whistling
3. Year of the Rat
4. Thierry
5. The Frog
6. Cold Embrace
7. Martian's Cave
8. Overfiend
9. Pure Hearts in Mud
10. Space Barrio
11. I'm Under the House, I'm Dying




Hier verkrijgbaar: http://www.freerecordshop.nl/muziek/i-m-under-the-house-i-m-the-hickey-underworld-5414939203220

Volgens eigen zeggen is het vervolg op hun titelloze debuutalbum sensueler, vrouwelijker en zachter. Nou is dat niet helemaal het geval, het album staat bol van de harde nummers met prachtige schreeuw/zang, maar The Hickey Underworld lijkt inderdaad iets minder heftig op hun tweede album. Er is plaats voor wat melodie en fraaiheid, rauwe fraaiheid welteverstaan.

'Untitled' (een referentie naar hun titelloze debuutalbum?) is het eerste nummer en begint rustig. Ten tijde van het refrein is de band echter weer op volle sterkte, inclusief zang van zanger Younes Falktah. Wellicht symbolisch aan het schrijfproces van de band? De nummers worden akoestisch geschreven en zo langzaam uitgebouwd tot de muren van lawaai die het uiteindelijk zijn.

'Whistling' brengt het herkenbare geluid weer terug, harde drums, harde gitaren en een harde breakdown waar je flink op los kunt gaan. 'Year of the Rat' is dan weer heel anders, heel groovy met een melodieuze baslijn. 'Thierry' is een persoonlijk hoogtepunt van het album, wat een nummer. Het meest vreemde nummer van het album is 'Cold Embrace', waarin we zelfs Oosterse fluiten horen. Opvolger 'Martian's Cave' is dan weer behoorlijk jazzy, met polyritmische gitaren en drums.

Titelsong van de plaat, 'I'm under the House, I'm Dying' laat horen waar The Hickey Underground voor staat. Onmogelijk om een genre op te plakken, gewoon het doen van hun eigen ding. Zo is de cd aan de ene kant een omslag met "rustigere" nummers, maar hierdoor komen de herkenbare hardere nummers des te harder aan. De band is niet bang om te experimenteren en levert met 'I'm Under the House, I'm Dying' een prachtplaat af.

Limp Bizkit - Gold Cobra

Haal je rode pet maar weer uit de kast. Limp Bizkit is terug met hun nieuwe album Gold Cobra. En hoe!

1. (intro) (feat. Gene Simmons of Kiss)
2. Bring It Back
3. Gold Cobra
4. Shark Attack
5. Get A Life
6. Shotgun
7. Douche Bag
8. Walking Away
9. Loser
10. Autotunage
11. 90.2.10
12. Why Try
13. Killer In You
14. (outro) (feat. Lisa Lampanelli)




Onder andere hier te koop: http://www.freerecordshop.nl/muziek/gold-cobra-limp-bizkit-0602527711522

Breakdowns, de drop D gitaar van Wes Borland en onnozele teksten van Fred Durst, ze zijn allemaal terug. Gold Cobra is LB's vijfde album en het is precies wat je ervan zou verwachten. LB herkennen we natuurlijk aan hun nu-metal, een genre wat al een aantal jaar dood is maar LB nog altijd zeer goed staat. Dit komt waarschijnlijk deels door hun stomheid en deels door hun humor. Ze geven er gewoon echt niets om en dat maakt ze zo goed. Ze zijn in al die jaren niets vooruitgegaan en leven van de nostalgie, wat zeker niet slecht is. Limp Bizkit is groter dan ooit en verdient alle lof voor dit album waarmee ze weer helemaal herboren zijn.

System of a Down - Toxicity

Het was een aantal jaar ongemakkelijk stil rondom rock/metal-band System of a Down. Momenteel schijnen ze weer bij elkaar te zijn. Daar lijkt het sterk op aangezien ze weer aan het touren zijn natuurlijk. In ieder geval, in afwachting op een mogelijk nieuw album wil ik het hebben over Toxicity.

1. Prison Song
2. Needles
3. Deer Dance
4. Jet Pilot
5. X
6. Chop Suey!
7. Bounce
8. Forest
9. Atwa
10. Science
11. Shimmy
12. Toxicity
13. Psycho
14. Aerials




Hier te koop: http://www.freerecordshop.nl/muziek/toxicity-system-of-a-down-5099750153420

The beste nummers op Toxicity, waar 'Chop Suey!' en 'Aerials' zeker onder vallen, spelen effectief met de dynamiek. Ze gaan van keiharde ruis naar verrassend mooi en melodisch in een fractie van een seconde. Zelfs de nummers die door en door metal zijn veranderen vaak genoeg van dynamiek, toon en ritme om het interessant te houden. Met name de vocalen van Serj Tankian maken dit album uniek. Hij is één van de meest krachtige zangers waarmee hij alles kan. Van schreeuwen tot lieflijk mooi zingen, hij doet het allemaal zonder geforceerd over te komen.

Het enige nadeel van Toxicity is wellicht dat het wat eentonig wordt en er geen progressie zit in de nummers. Maar dit wordt vrijwel teniet gedaan door de duur van de nummers en het gehele album. De nummers die zelden langer zijn dan 3 à 4 nummers en het album met zijn lengte van 44 minuten zorgen ervoor dat Toxicity niet verveelt.

Lacuna Coil - Dark Adrenaline

Lacuna Coil is al jaren een gevestigde naam in het Gothic Metal-genre. Hoewel het geluid meer richting Amerikaanse tegenhangers is gegleden, heeft Lacuna Coil altijd haar eigen gezicht weten te behouden. Hun laatste album kwam alweer uit 2009, maar sinds 19 januari kunnen we weer afdwalen in de sprookjesmetalwereld met hun nieuwe album 'Dark Adrenaline'.

1. Trip the Darkness
2. Against You
3. Kill the Light
4. Give Me Something More
5. Upside Down
6. End of Time
7. I Don't Believe in Tomorrow
8. Intoxicated
9. The Army Side
10. Losing My Religion
11. Fire
12. My Spirit




Hier te koop: http://www.freerecordshop.nl/muziek/dark-adrenaline-lacuna-coil-5051099813229

'Dark Adrenaline' is wederom een conceptalbum. Openingsnummer 'Trip the Darkness' kennen we al als single. Aangezien singles over het algemeen tot de toegankelijkste nummers behoren konden we hier nog weinig uit afleiden. Samen met het tweede nummer 'Against You' schaar ik hem onder de minste nummers van het album. 'Dark Adrenaline' lijkt namelijk pas echt op stoom te zijn gekomen bij 'Kill the Light', het derde nummer van de plaat.

'Give Me Something More' zet de lijn alleen maar voort en kent alle klassieke Lacuno Coil-elementen. Dit zou wel eens een klassieker kunnen worden. Samen met 'Upside Down', die heel erg teruggrijpt naar hun roots. 'I Don't Believe in Tomorrow', 'Intoxicated' en 'The Army Side' vormen samen een opeenvolging van topnummers.

En dan komen we aan bij 'Losing My Religion', inderdaad een cover van R.E.M. Gelukkig hebben ze er niet voor gekozen om het nummer 1-op-1 te coveren en geven ze een bijna onherkenbare interpretatie van het nummer. Zeer goed gedaan. Met dit album mogen ze zeker thuiskomen!

Evanescence - Evanescence

Evanescence is het solopro.. ehh.. de band die gesitueerd is rondom zangeres Amy Lee. Sinds de oprichting van de band in 1998 heeft de band de nodige ledenwisselingen gekend en eigenlijk is Amy nog het enige bandlid wat sinds den beginne in Evanescence zit. Het vijfde officiële studio-album van de band is sinds oktober vorig jaar verkrijgbaar, wat demonstratief geen titel kent.

1. What You Want
2. Made of Stone
3. The Change
4. My Heart is Broken
5. The Other Side
6. Erase This
7. Lost in Paradise
8. Sick
9. End of the Dream
10. Oceans
11. Never Go Back
12. Swimming Home





Hier te koop: http://www.freerecordshop.nl/muziek/evanescence-evanescence-5099967887927

Amy Lee heeft voor het uitkomen van het album gezegd dat Evanescence als band zijnde weer dolgraag in contact willen komen met de fans. Deze fans zouden het beste album van de band tot nu toe mogen verwachten. Of dat zo is zal ik enigszins in het midden laten, want smaak is persoonlijk, maar gezegd dient te worden dat de band zeker veranderd is.

Evanescence heeft al heel wat stijlveranderingen gekend in haar bestaan. Zo stond Origin vol met experimentele rocknummers met symfonische en enkele industrial elementen, waarbij ook zeker de rustige, akoestische ballads niet geschuwd werden. Op Fallen was een meer alternative rock georiënteerd Evanescence te horen, met harde gitaren en een alternatief geluid. Anywhere But Home was een cd met (niet al te goed bewerkte) live-opnames, dus daar vond weinig stijlverandering plaats. Op The Open Door was het meer een mengelmoes, met afwisselende piano-, gitaar- en piano + gitaarliedjes. Hier en daar werd er zelfs een uitstapje gemaakt naar de progressieve rock. Door de onsamenhangendheid was ik de interesse in de band al zo goed als kwijt.

En dan komen we nu bij hun meest recente album, een nieuwe geboorte als we Amy Lee mogen geloven. En inderdaad, het heeft wat weg van de Evanescence van weleer, maar over het algemeen is het een vrij nieuwe sound. Een sound die gekenmerkt wordt door harde gitaren, die toch ook weer een beetje poppy overkomen. De veelal simplistische lijnen en melodieën zitten commercieel slim in elkaar, wat ervoor zorgt dat dit misschien wel het meest rock-georiënteerde album van de band is, maar ook het meest radiovriendelijk. Ik vind het in ieder geval een zeer fijn album, hoewel er misschien geen echte hoogvliegers op staan.

Of de band met dit album weer contact weet te leggen met de fans is de vraag. Ze zullen ongetwijfeld fans winnen door de commercieel toegankelijke nummers, waar ze aan de andere kant waarschijnlijk ook weer oude fans kwijtraken. Grootste probleem voor de band is dat je moet optreden voor echt contact met je fans. Nou is dat optreden nog niet zo erg, Amy heeft zich met potente muzikanten omringd die ook live weten te overtuigen, zei het niet dat de Amy de vocalen moet produceren. En zoals misschien wel bekend is zij geen goeie zangeres. Op het album gaat het meestal nog wel, al moet je niet op haar techniek gaan letten, maar live is het niet 'je van het'. Uithalen haalt ze niet, ze is niet toonvast en omdat ze zichzelf telkens probeert te overschreeuwen klinkt het allemaal heel geforceerd. Dat lijkt mij geen goede basis om contact te leggen met je fans en is iets wat mij er tot nu toe ook van weerhouden heeft om Evanescence live te bekijken. Een prima album, dat zeker.

Nightwish - Imaginaerum

Sinds het ontslaan van Tarja uit Nightwish in 2005 is er behoorlijk wat kritiek geuit richting de nieuwe zangeres Anette en de gehele band. Dit wakkert nog altijd voort in de diepe krochten van de YouTube-comments, maar over het algemeen zijn mensen nu wel gewend aan de nieuwe zangeres en daarmee ietwat andere sound van de band. Ik stond persoonlijk te springen van blijdschap toen Tarja werd ontslagen en ben blij te horen dat de band (lees: Tuomas) ook muzikaal gegroeid is sinds haar vertrek. Dark Passion Play ging al de goede kant op, maar Imaginaerum maakt het echt af.

1. Taikatalvi
2. Storytime
3. Ghost River
4. Slow, Love, Slow
5. I Want My Tears Back
6. Scaretale
7. Arabesque
8. Turn Loose the Mermaids
9. Rest Calm
10. The Crow, the Owl and the Dove
11. Last Ride of the Day
12. Song of Myself
13. Imaginaerum




Hier te koop: http://www.freerecordshop.nl/muziek/imaginaerium-nightwish-0727361278922

Imaginaerum is het eerste conceptalbum van de band, wat inhoudt dat het verloop van de nummers een verhaal vertelt. Een verhaal wat op dit moment ook in een film gegoten wordt, maar dat terzijde. Tuomas heeft echter wel aangegeven dat het voor hem heel belangrijk was om de nummers zo te schrijven dat zij ook individueel beluisterd konden worden.

De cd begint gewaagd met een Fins nummer, Taikatalvi. Dit nummer kan ook wel gezien worden als intro voor wat komen gaat. Geheel door Marco gezongen heeft dit nummer muzikaal het meeste weg van een kruising tussen een kinderliedje en een slaapliedje. Het einde bouwt spanning op en loopt uiteindelijk over in het tweede nummer van het album.

Storytime is de eerste single die al vóór het album uitgebracht werd. Ik moet eerlijk bekennen dat ik alle hoop voor het album opgegeven had na het horen van de teaser. De catchy supercommerciële zanglijn van het refrein beloofde weinig goeds. Maar eerlijk is eerlijk, in het gehele nummer past het prima. Storytime begint Nightwish-eigen met een pianolijntje, waarna de drum en bas pompend invallen alvorens het hele nummer bombastisch inzet. Het blijft wel meest commerciële nummer van het album.

Ghost River begint voor mij als een Children of Bodom-nummer (sorry fans van beide bands) en is een prima nummer zonder verdere noemenswaardige nieuwigheden. Een album moet altijd opvulnummers bevatten in die zin dat een album vol met wereldhits heel irritant luistert. Dit is zo'n opvulnummer, die prima dienst doet trouwens.

Slow, Love, Slow is één van mijn persoonlijke favorieten en steekt heel erg af tegen de rest van het album en sowieso de gebruikelijke Nightwish-stijl. Het is zoals de titel al een beetje doet vermoeden een slow jazz-nummer. De dissonantie in de intro-overgang maakt dat het ook een beetje een "spookhuis"-feel heeft die ik altijd erg kan waarderen. Een uitschieter waar Anette zich echt van haar beste kant laat horen.

Het meest theatrale nummer van de cd is Scaretale. Heerlijke dubbel bass drum, gillende varkens en rare vocale capriolen, wat wil je nog meer? Ik ben er nog niet over uit of Scaretale gezien moet worden als nummer of als kunstzinnige uiting. Hoe dan ook, stap er neutraal in en het is echt een topsong.

The Crow, the Owl and the Dove licht ik er even uit, omdat dit nummer geschreven is door Marco. De coupletten duren net iets te lang en het nummer kent geen refrein. Wel zit er een ontwikkeling in het nummer waardoor het nooit echt saai wordt.

Last Ride of the Day heeft ongetwijfeld de beste intro van de hele cd. De melodie die in de intro wordt neergezet blijft, zei het in ietwat veranderde vorm, in de coupletten doorlopen door de combinatie van muziek en de zanglijn. Overall laat het nummer een kermisachtig geluid horen, iets wat ook volledig de bedoeling was. Zeker één van de hoogvliegers van Imaginaerum.

Song of Myself is het langste nummer, maar verwacht hier geen Ghost Love Score of The Poet and the Pendulum. De laatste minuten van het nummer luister je namelijk naar een "gedicht" die door verschillende mensen opgelezen wordt. Voor Tuomas is dit het meest persoonlijke nummer en dat hoor je ook af aan de tekst.

De afsluiter van het album, Imaginaerum, is een muzikaal allesomvattend nummer. Alle hoofdlijnen en melodieën van de eerdere nummers worden samengevoegd in een volledig georkestreerde epos, als een soort aftitelingsnummer. Grote kans dat dit nummer ook als zodanig gebruikt gaat worden voor de aankomende Imaginaerum-film.

De oplettende lezer is het nu natuurlijk opgevallen dat ik (lang) niet alle nummers heb besproken. Dat komt omdat deze nummers net als Ghost River voor mij onder de 'opvulnummers' vallen. Dit maakt ze zeker niet slecht, dit is het eerste Nightwish-album waarvan ik alle nummers luister, maar het zou de nummers die ik wel toegelicht heb minder recht aandoen. Imaginaerum heeft me positief verrast en hoewel het geen absolute topnummers als Ghost Love Score bevat, kan dit album als het beste van Nightwish tot nu toe gerekend worden.

Rammstein - Made in Germany 1995-2011

Rammstein is een Duitse metalband die naar eigen zeggen "Tanzmetall" produceert, ofwel een synthese van progressive metal, industrial en techno, met enige gothic-invloeden. Hoe je het ook noemen wilt, de band is er wereldberoemd mee geworden. Eind vorig jaar is hun verzamelalbum 'Made in Germany 1995-2011' uitgekomen.

1. Engel
2. Links 2 3 4
3. Keine Lust
4. Mein Teil
5. Du Hast
6. Du Riechst So Gut
7. Ich Will
8. Mein Herz Brennt
9. Mutter
10. Pussy
11. Rosenrot
12. Haifisch
13. Amerika
14. Sonne
15. Ohne Dich
16. Mein Land



Hier te koop: http://www.freerecordshop.nl/muziek/made-in-germany-1995-2001-rammstein-0602527864280

Op 'Made in Germany 1995–2011' staan alle hoogtepunten van de band. Van iedere cd zijn er een aantal nummers te vinden, uiteraard volledig opnieuw geremasterd voor de soepele overgang tussen de nummers. Daarnaast is er een gloednieuw nummer, getiteld 'Mein Land', speciaal voor de cd opgenomen. Voor iedereen die de gehele Rammstein collectie al heeft toch een leuke toevoeging (met wederom een spraakmakende clip), maar of het de moeite is om daarvoor een hele cd te kopen is de vraag. Persoonlijk ben ik wel iemand die echt alles van een artiest wil hebben en ik heb dan ook vrijwel alle cd's en (maxi)singles van deze band. Feit blijft dat deze cd door alle hoogtepunten misschien nog wel de beste is die Rammstein heeft uitgebracht.

Catamenia - Location:COLD

Het is tijd voor metal. IJskoude melodische black metal welteverstaan. Het is al een oudje, maar behoort tot 1 van mijn favoriete albums aller tijden. Ik heb het over Location:COLD van Catamenia.

Tracklist
1. Tribe of Eternity
2. Gallery of Fear
3. Coldbound
4. Tuhat Vuotta
5. Closed Gates of Hope
6. Zero Gravity
7. Location:COLD
8. The Day When the Sun Faded Away
9. Expect No Mercy
10. I Wanna Be Somebody (W.A.S.P. cover)





Onder andere hier te koop: http://www.freerecordshop.nl/muziek/location-cold-catamenia-4028466105240

Dit album staat mijns inziens voor perfectie. Ik ben meestal niet zo van de black metal (zeker niet de trve necro cvlt-variant), maar Catamenia mixt black metal met melodische gitaarlijnen en symfonische keyboardinvloeden. Dit zorgt voor een eindresultaat wat mij heel erg ligt. Ik zal enkele nummers van het album uitlichten.

De opener van het album, Tribe of Eternity, begint als een echt black metal nummer. Supersnelle, typische black metal-akkoorden met een hoop palm muted tussennoten. Maar tijdens het refrein komt er dan toch een gitaarloopje doorheen. Gecombineerd met de meerdere malen opgenomen half cleane vocalen zorgt dit voor een pakkend refrein en een nummer wat direct opvalt.

Coldbound is een episch, meer melodieus nummer. Dat merk je direct tijdens en na de intro, waar dubbele gitaarloopjes de toon zetten. Deze toon wordt het hele nummer doorgezet, maar verveelt door de nodige afwisseling zeker niet. De vocalen wisselen van clean naar grunt, wat het nummer veel kracht geeft.

Het titelnummer van de cd, Location:COLD, is 1 van mijn favoriete nummers. Het is een nummer waar de keyboardinvloeden wat meer naar voren komen en een geweldige bridge neerzetten. Misschien niet het meest ingewikkeld of hoogstaand, maar zeer doeltreffend. De bridge tilt het hele nummer naar een hoger niveau.

The Day When the Sun Faded Away heeft dan weer een memorabel refrein, waarin de schreeuwerige vocals en de gitaarlijnen perfect samenkomen. Kortom, ook een aanrader.

Een klein puntje van kritiek is misschien de tekst, voor de teksten moet je namelijk niet bij Catamenia zijn. De band komt niet uit een Engelstalig land en dat merk je aan de vaak inhoudsloze teksten. Althans, het is natuurlijk geen complete onzin zoals andere bands laten horen (Arch Enemy om er 1 te noemen), maar hoogstaand is anders. Desalniettemin is dit een album dat iedere melodic black metal liefhebber geluisterd moet hebben. Ik weet zeker dat je er geen spijt van zult hebben.

Foo Fighters - Greatest Hits

Greatest Hits-albums, wat moet ik erover zeggen. Veelal worden deze albums samengesteld door de platenmaatschappij om even simpel te cashen. In zekere zin is dit ook bij het Greatest Hits-album van Foo Fighters het geval. Dave Grohl, frontman van Foo Fighters, heeft ook aangegeven dat dit volgens de band zeker niet hun beste nummers zijn, maar dat het wel een goede dwarsdoorsnede geeft van hun muziek.

Tracklist

1. All My Life

2. Best Of You
3. Everlong
4. The Pretender
5. My Hero
6. Learn To Fly
7. Times Like These
8. Monkeywrench
9. Big Me
10. Breakout
11. Long Road To Ruin
12. This Is A Call
13. Skin And Bones
14. Wheels
15. Word Forward
16. Everlong (Acoustic)

Hier te koop: http://www.freerecordshop.nl/muziek/greatest-hits-foo-fighters-0886973692127

En hierin ben ik het eens met Dave. Dit album kent niet alle hits, maar is zeker een goede compilatie van wat de band allemaal heeft geproduceerd in zijn bestaan, plus de nieuwe nummers 'Wheels' en 'Word Forward'. De Foo Fighters hebben duidelijk een eigen stijl, wat goed naar voren komt op het album. Het is snel, rauw, maar ook rustig en radiovriendelijk. Daarnaast is Dave Grohl niet bang om tegen van alles en nog wat aan te schoppen. Foo Fighters maken muziek die ze leuk vinden en laten zich hierin niet tegenhouden. Dit album, hoe tegenstrijdig dit misschien ook klinkt, staat voor mij ook voor deze 'We don't give a ....'-houding. Deze Greatest Hits-cd is zeker een goede aanvulling voor mensen die nog geen (of niet alle) Foo Fighter-albums in hun rockcollectie hebben.

Mastodon - The Hunter

Waar Mastodon goed in is, is het behouden van hun volledig eigen sound. De 4-koppige progressieve metalband maakt zeker een ontwikkeling door, maar je hoort van verre dat het nog altijd Mastodon is. The Hunter is hun laatste wapenfeit.

01. Black Tongue
02. Curl Of The Burl
03. Blasteroid
04. Stargasm
05. Octopus Has No Friends
06. All The Heavy Lifting
07. The Hunter
08. Dry Bone Valley
09. Thickening
10. Creature Lives
11. Spectrelight
12. Bedazzled Fingernails
13. The Sparrow




Hier te koop: http://www.freerecordshop.nl/muziek/hunter-cd-dvd-mastodon-0016861767556

The Hunter is de opvolger van het naar mijn mening legendarische Crack the Skye. Waar Crack the Skye toch redelijk stijlbreuk betekende voor het daarvoor wat schreeuwerige Mastodon (ook niets mis mee uiteraard), keert The Hunter weer iets meer terug naar Mastodons roots. Begrijp me niet verkeerd, de cleane vocaallijnen die geïntroduceerd werden op Crack the Skye zijn op The Hunter nog meer vertegenwoordigd, maar muzikaal gezien keren ze terug naar het complexe, schreeuwerige, door elkaar lopende gitaarlawaai. Crack the Skye was heel erg gelaagd, waarbij aan iedere laag zorgvuldig de nodige aandacht geschonken was. The Hunter is recht voor z'n raap en iets minder gelaagd. De nummers zijn amper langer dan 3,5 minuut, wat ze makkelijk te behappen maakt. Wat ik hierdoor persoonlijk wel mis, zijn de wat langere nummers. Nummers als The Czar en Hearts Alive zijn bijvoorbeeld niet te vinden op The Hunter. Hierdoor is het eindgevoel gemengd, het zijn stuk voor stuk prima nummers, maar door het ontbreken van de wat langere, "epische" nummers is dit niet Mastodons beste.

Het legendarische Crack the Skye vind je hier: http://www.freerecordshop.nl/muziek/crack-the-skye-dvd-mastodon-0093624979111