Met Benny Blisto wist de Nijmeegse rockband Go Back to the Zoo de Nederlandse muziekmarkt te veroveren.
Nummers die zo afkomstig konden zijn van een album van een Franz
Ferdinand of The Kooks klonken veelal over de ether. Weten de
Nederlandse rockers deze beweging voort te zetten met hun nieuwe album Shake A Wave?
1.
Weekend America
2.
Somebody Else
3.
Summer Ends
4.
I Get Up
5.
Please Don't Leave Me
6.
Flashlight
7.
I Can't Stop My Feet
8.
Fire In The Streets
9.
Hold Forever
10.
What If
11.
Secret
12.
Keep On Running
Het
antwoord op deze vraag is geen makkelijke, laat staan dat het
ongenuanceerd te brengen is. Aan de ene kant kun je zeggen dat ze
muzikaal enorm gegroeid zijn. Dit album is wat donkerder van aard dan
hun debuutalbum, iets meer rock en gelaagder. Een lichte verschuiving
van een Brits naar een Amerikaans geluid, maar nog altijd even
aangenaam.
Echter is er ook een andere kant, een kant van veminderde hitpotentie. Er staan geen hits op Shake A Wave, waar ik mee bedoel dat er geen Beam Me Up of Electric te vinden is op de cd. Nummers als Somebody Else, I Can't Stop My Feet en I Get Up komen in de buurt, maar evenaren nooit de eerdergenoemde hits. Over het algemeen genomen is Shake A Wave een veel betere plaat dan Benny Blisto, zij het zonder echte uitschieters.
Op Shake A Wave horen we vooral de muzikale groei van
de Nijmegenaren, die indrukwekkend te noemen is. Daarnaast hoor je aan
de cd af dat ze ontzettend veel plezier hebben in het spelen en dat zal
het live helemaal goed doen. Dat deze groei gepaard gaat met misschien
minder echte hits, neem ik dan ook maar al te graag voor lief.
De Duitse atmosferische black metalband Lunar Aurora is al sinds 1994
actief, maar de grote doorbraak kwam pas in januari 2007 toen zij hun
veelgeprezen album Andacht uitbrachten. Hierna was het ook
gelijk weer drie jaar stil rondom de band, los van het nieuws over een
bezettingswijziging. Waar zij eerder met zijn drieën waren, zijn nu
enkel Aran (gitaren, keyboard, vocalen, programmering) en Whyrhd
(vocalen) nog over. Met Hoagascht wordt het lange wachten ruimschoots beloond.
Lunar Aurora levert met Hoagascht een beleving af van
jewelste. Ik noem het een beleving, want vanaf het begin dat de muziek
inzet zit je gevangen in een duistere dimensie waarbij je hart en ziel
tot op het randje gevuld worden met wanhoop. Heerlijke, atmosferische
wanhoop. De hoofdrollen zijn weggelegd voor de keys met zijn vervremende
klanken en samples en de drums die, hoewel volledig geprogrammeerd,
zeer menselijk klinken. De gitaren vullen dit perfect aan door een muur
van geluid op te werpen, wat het geheel tot een logge, atmosferische
sensatie maakt. Kenmerkend voor de muziekstijl worden vocalen enkel
toegepast wanneer zij de nummers positief kunnen beïnvloeden.
Ieder nummer ademt perfect de sfeer van het hele album, maar zijn
losstaand ook diepzwarte pareltjes. Persoonlijke favorieten zijn op dit
moment Sterna, met zijn betoverende ruisakkoorden en emotievolle kreten, en Nachteule,
waarbij een duistere sample van een roepende uil de perfecte toon
neerzet. Luister echter het hele album aaneengesloten om de volledige
beleving die Hoagascht is te ervaren. Je zult je geen moment kunnen onttrekken aan de gedachte dat dit een zeer sfeervolle sensatie is.
Hoagascht is het geweldige nieuwe album van Lunar Aurora. Er
zijn niet genoeg superlatieven om dit album te beschrijven, dit is
gewoon atmosferische black metal zoals het bedoeld is. Wat mij betreft
is Hoagascht een kansrijke kandidaat voor album van het jaar.
Laat je verdwalen in de atmosferische klanken en geniet van de duistere
dimensie die Lunar Aurora voor je tentoonspreidt.
Bij een band met een niet bijster originele naam als Necromicon moet
je altijd eerst uitleggen over welke band je het nou eigenlijk hebt. Het
gaat hier om het Duitse Necronomicon, een band die sinds 1983 actief is
in de thrash metalscene. Mid jaren 90 waren ze even uit beeld, maar met
hun comebackalbum Construction of Evil uit 2004 kwam de hartslag weer op gang. Met Invictus openen de Duitsers een nieuw hoofdstuk in hun Boek der Schaduw. Invictus brengt
thrash metal zoals je het verwacht, snelle riffs, agressief gitaarspel
en herkenbare trash-vocalen die soms hangen tussen clean en grunt.
Verder schuwen de Duitsers ook voorzichtige uitstapjes naar de heavy
metal niet. Herkenbare thrash, maar daardoor wellicht minder herkenbaar
als Necronomicon.
1. Invictus
2. Unleashed
3. Bloody Bastard
4. Thoughts Running Free
5. Unconquered
6. Upon Black Wings
7. Face to the Wall
8. Pandoras Box
9. Before the Curtain Falls
10. Possessed By Evil
Hier verkrijgbaar: http://www.freerecordshop.nl/muziek/invictus-necronomicon-4028466107534 Laat ik vooropstellen dat Invictus klinkt zoals het hoort te
klinken. Een goede productie waarbij ieder element van de muziek zijn
eigen plek heeft gekregen en hierdoor goed hoorbaar is. Daarnaast zijn
alle nummers stuk voor stuk goed opgebouwde thrash-nummers, waarbij met
name de mid-temponummers Face to the Wall en Before the Curtain Fallser
voor mij uitspringen. Deze nummers zijn tevens de hoogtepunten van het
album, omdat zij het meest een eigen gezicht hebben. In de intro van Face to the Wall horen we bijvoorbeeld een klokkenspel dat enkele accenten aangeeft, een kleine toevoeging met een grootse uitwerking. Before the Curtain Falls laat
op zijn beurt weer strijkers horen, wat het geheel meer emotie
meegeeft. Tel daar een prachtige melodische solo bij op en je hebt een
topnummer. De overige nummers zijn zeker niet slecht, maar zouden zo
afkomstig kunnen zijn van een willekeurige andere thrash metalband.
Necronomicon is een prima thrash metalband en ze hebben met Invictus een prima plaat afgeleverd, met Face to the Wall en Before the Curtain Falls als
duidelijke uitschieters. Het grootste probleem is dat de nummers nogal
inwisselbaar zijn. De heren weten hun stempel niet te drukken op de
muziek, waardoor ze hun bandnaam eer aandoen. Leuk, maar niet bijster
origineel.
Het nieuw album van Lamb of God, Resolution, is al uit sinds 24 januari dit jaar. About f-ing time dat ik hem eens luister, zou je zeggen. Lamb of God is toch altijd wel één van mijn favoriete "tussendoorbandjes" geweest, waar ik af en toe een nummer van luister. Het is altijd volgens de vaste formule, maar de extreme instrumentbeheersing van de drummer en gitaristen houden het toch interessant.
1. Straight For The Sun
2. Desolation
3. Ghost Walking
4. Guilty
5. The Undertow
6. The Number Six
7. Barbarossa
8. Invictus
9. Cheated
10. Insurrection
11. Terminally Unique
12. To The End
13. Visitation
14. King Me
Albumintro 'Straight for the Sun' hakt er gelijk goed in. Een indrukwekkende scream luidt een groovend sludge-achtig nummer in, dat overloopt in 'Desolation' door een knap staaltje drumwerk van Chris Adler. 'Desolation' klinkt een stuk minder vet (als in moddervet) dan de intro, waardoor het even een hobbelige overgang is, maar dat ben je na de eerste riff alweer vergeten.
Op 'Ghost Walking' wordt er naar mijn mening iets teveel afgewisseld tussen grunt en scream. Randy kan het allemaal supergoed en dat weten we, maar het zou mijns inziens beter overkomen als hij wat meer mate zou kennen tussen grunt en scream. Het wordt een beetje vermoeiend zo en leidt af van de muziek.
'Guilty', 'The Undertow' en 'The Number Six' zijn nummers die niets nieuws brengen, maar wel ontzettend lekker beuken en het live zeker goed gaan doen. Met 'Barbarossa' zijn we bij een (welkom) rustpunt aanbeland. Een prachtig sferisch interlude, met een akoestisch gitaarlijn en piepende, feedbackende gitaren op de achtergrond.
Opvolger 'Invictus' begint "sludgy", maar ontaardt al gauw in een afwisseling van technische midtempo-riffs en beukende sludge-passages. 'Cheated' is op en top trash-metal, commence the circle pit! 'Insurrection' is voor mij persoonlijk één van de hoogvliegers van het album. Er hangt gewoon een heerlijke duistere sfeer in het nummer. Het ademt het meest emotie, iets wat ik in de andere nummers toch een beetje mis.
Nummer 11 t/m 13, respectievelijk 'Terminally Unique', 'To the End' en 'Visitation', zijn op zichzelf prima nummers, maar tevens de reden dat Lamb of God voor mij een "tussendoorband" is. Afzonderlijk draai ik de nummers waarschijnlijk stuk voor stuk grijs, na elkaar wordt het allemaal te veel van hetzelfde, waardoor het één stroom aan geluid wordt.
En dan komt 'King me', damn wat eennummer. Operazang, strijkers, overall gewoon pure epicness. Dit nummer alleen verantwoordt al een aanschaf van het album. Dit zag ik zo erg niet aankomen. Een intro die ik met geen woorden kan beschrijven, je moet het gewoon horen. Een aantal keer maakt het nummer een omslag bij de coupletten om daarna weer snoeihard terug te komen met zware gitaren, strijkers, operazang en gevoelige screams. Serieus kippenvel.
Resolution is wederom een album dat ik niet vaak aan één stuk zal luisteren, daarvoor mist het de diversiteit. Echter zal ik de nummers afzonderlijk regelmatig aanzetten. Nummers als 'Desolation' en 'Insurrection' zijn gewoon heel goed en de epische (!!, ik kan dit niet genoeg benadrukken) afsluiter 'King Me' staat bij deze in mijn top favoriete nummers van altijd.
Ik zou de eerste alinea van mijn Cannibal Corpse-post vrijwel 1-op-1 kunnen kopiëren, zo erg is deze van toepassing op Napalm Death. Toegegeven, Napalm Death is in de jaren 90 enigszins een andere muzikale weg ingeslagen, maar sinds de milleniumwisseling leveren ze keer op keer weer dezelfde kwaliteitsgrindcore af. Albums als Utilitarian maken het reviewen dan ook niet lastig.
1. Circumspect
2. Errors in the Signals
3. Everyday Pox
4. Protection Racket
5. The Wolf I Feel
6. Quarantined
7. Fall on Their Swords
8. Collision Course
9. Orders of Magnitude
10. Think Tank Trials
11. Blank Look About Face
12. Leper Colony
13. Nom De Guerre
14. Analysis Paralysis
15. Opposites Repellent
16. A Gag Reflex
Utilitarian is alweer het vijftiende studio-album van de band en voegt 16 nieuwe nummers toe aan hun onmiddels zeer uitgebreide repertoire. Een kleine nuancering van de inleiding is wel op zijn plaats, want hoewel het misschien lijkt alsof het al jaren hetzelfde is in negatieve zin, is dit louter positief bedoeld. Daarnaast is Napalm Death niet vies van een experimentje, zei het binnen de grenzen van hun eigen genre.
Zo horen we op de intro 'Circumspect' duistere keyboards en noise-invloed terug, wat redelijk experimenteel genoemd mag worden. 'Errors in the Signals' laat de herkenbare NP-sound horen, beats, grooves, zware gitaren en de gore strot van vocalist Barney Greenway. Het experimentele komt weer terug in opvolger 'Everyday Pox', met een heuze saxofoon-riff van John Zorn.
Barney wil ook wel eens wat anders en zingt clean op 'The Wolf I feed', wat hem nog behoorlijk goed afgaat. gecombineerd met de vocals van gitarist Mitch Harris een apart nummer, maar daardoor zeker niet slecht. Tot zover de experimentjes, de rest van de plaat is weer vanouds Napalm Death.
Napalm Death, wederom een band die zich niet gek laat maken en zichzelf ook maar enigszins aanpast aan de waan van de dag wat betreft muziekstijl. Verandering van spijs doet eten, maar waarom zou je als je gebruikelijke maaltje zo smakelijk is? Utilitarian is Napalm Death op z'n best.
Na woensdag is het wel weer eens tijd voor een band die echt op deze blog thuishoort: Cannibal Corpse! Althans, ze zullen toch niet een drastische stijlwisseling doorgevoerd hebben? Helaas wel, Corpsegrinder had geen zin meer in alle bloed en gore en heeft Webster opgedragen nu eens wat smooth jazz te schrijven. Om een onverklaarbare reden was de rest van de band het hier totaal mee eens en zo levert de voormalig Death Metalband een plaat af vol met jazzy baslijnen, polyritmische drumpartijen, bluesy solo's en een (zeker niet onverdienstelijke!) clean praatzingende Corpsegrinder. Heel anders dan de albumtitel 'Torture', de albumart en de tracktitels doen vermoeden, maar wel zo verfrissend!
1. Demented Aggression
2. Sarcophagic Frenzy
3. Scourge of Iron
4. Encased in Concrete
5. As Deep As the Knife Will Go
6. Intestinal Crank
7. Followed Home Then Killed
8. The Strangulation Chair
9. Caged... Contorted
10. Crucifier Avenged
11. Rabid
12. Torn Through
Voor de duidelijkheid, bovenstaande alinea berust niet op de waarheid. Cannibal Corpse zorgt al jaren voor dezelfde kwaliteit en je weet dan ook altijd wat je aan ze hebt op muzikaal gebied. Om maar met de deur in huis te vallen, Torture is hier geen uitzondering op. Het ene album zal je echter beter liggen dan het andere (persoonlijk hield ik niet zo van KILL, maar des te meer van The Wretched Spawn), dus vandaar dat een review wel op zijn plaats is.
Het eerste wat opvalt aan het album, is dat Cannibal Corpse teruggrijpt naar de periode van TWS en KILL qua bruutheid. De nummers zijn weer lekker death metal en minder uitgestreken en afgevlakt dan op Evisceration Plague. De overall mix zit prima in elkaar, alle ellementen zijn goed afzonderlijk te horen, maar klinken bovenal in het geheel goed zwaar. Alle muzikanten zijn in topvorm, Paul Mazurkiewicz drumt lekker, Pat O'Brien laat weer onnavolgbare solo's en riffjes horen, Corpsegrinder klinkt gutteraler dan ooit en Alex Webster is zoals altijd een baas op bas.
Bij de eerste klanken van opener 'Demented Aggression' horen we al dat we hier te maken hebben met Cannibal Corpse. Het klinkt als vanouds, de snelheid, goede vocals en dikke gitaren maken dit een perfect nummer om mee te openen.
Na het abrupte einde van het eerste nummer zet 'Sarcophagic Frenzy' in. Wederom een nummer met een flink tempo en verrassende groovy breaks. Enige minpuntje is wellicht dat er tegen het einde een melodische solo inzit. Een prima solo an sich, maar persoonlijk vind ik het niet passen bij het nummer, of de Cannibal Corpse-sound in zijn geheel wat dat betreft.
'Scourge of Iron' begint met een melodeath achtige palm muted intro. Cannibal Corpse is dan wel Cannibal Corpse, maar dat wil niet zeggen dat ze niet enigszins mogen experimenteren, toch? Wat mij betreft mogen ze dat doen, zeker als er zich na de intro een midtempo groovy Death Metalnummer ontvouwt. Misschien een vreemde eend in de bijt, maar zeker lekker. Een nummer waarop Corpsegrinder maar weer eens bewijst over indrukwekkend diepe vocalen te beschikken.
Wat volgt is hét nummer om los op te gaan, 'Encased in Concrete'. Het deed mij qua snelheid een beetje denken aan 'Frantic Disembowelment', maar dan "toegankelijker" om op los te gaan. Zeker een nummer om live te spelen (dus als je meeleest, Webster).
'As Deep As the Knife Will Go' is net zo leuk als de titel doet vermoeden. Enige negatieve wat ik hieraan heb op te merken is: 'Corpsegrinder, wtf is er gebeurt met je screams?'
Een ouderwetse Cannibalkraker volgt met 'Intestinal Crank'. Hiermee bedoel ik dat de herkenbare tegen het dissonante aanhangende harmoniën veelvuldig aanwezig zijn in dit nummer. Wederom Corpsegrinder, waar zijn je screams?
Tsja, je krijgt wat je verwacht, dus ik zal de rest van de nummers niet apart noemen. Wel eervolle vermeldingen voor 'The Strangulation Chair' waarin we een ouderwets onverwachte (misplaatste?) bassolo horen, 'Caged... Contorted' gewoon omdat het een bruut nummer is met geweldige diepe grunts en waardig afsluiter 'Torn Through', die me alleen maar naar meer doet verlangen.
Cannibal Corpse, je houdt ervan of je haat het, daar zal deze cd weinig aan veranderen. Daarom is het lastig om Torture een aanrader te noemen. Tuurlijk, voor de fans is het zeker een aanrader, maar de haters kunnen deze cd, net als alle andere uit Cannibal Corpes repertoire, beter links laten liggen (goed verhaal...). Ik vind het alleen zo jammer dat Corpsegrinder zijn scream kwijt is, of dat in ieder geval kwijt was tijdens de opnames. Sommige uithalen worden nu laag gepakt wat echt superbruut is, maar mijn gevoel zegt dat daar eigenlijk een scream hoort. Op nummers als 'As Deep As the Knife Will Go' en 'Intestinal Crank' probeert hij het wel, maar met matig resultaat. In andere nummers komen er soms screams voorbij op de achtergrond, gemixt met grunt. Een mogelijkheid, maar geen oplossing. Ik hoop (voor hem) dat het alleen tijdens de opnames was, want hij heeft echt een geweldige scream in huis, zoals hij bijvoorbeeld op 'The Time to Kill is Now' direct laat horen. Hoe dan ook, een absolute must buy!! (Voor de liefhebber)
Ik heb heel lang getwijfeld of ik het nieuwe album van The Cranberries zou bespreken op deze blog. Ja, ze werden/worden gezien als alternatieve rockband afgaande op hun monsterhit 'Zombie', maar aan de andere kant is dat het hardste nummer uit hun repertoire. Wie weet staat het nieuwe album Roses ook wel vol met 'Zombie's, dus waarom niet? Zelfs als je besluit dat The Cranberries pop maken, heeft het altijd nog alternatieve folky-invloeden die het niet te standaard maken. Hoe dan ook, ik heb altijd een zwak gehad voor de band dus bij deze toch een review. Wat een korte pauze zou zijn, werd een hiatus van ruim 10 jaar. Nu zijn
The Cranberries na lange afwezigheid weer terug met het album Roses.
1. Conduct 2. Tomorrow 3. Fire & Soul 4. Raining in My Heart 5. Losing My Mind 6. Schizophrenic Playboys 7. Waiting in Walthamstow 8. Show Me 9. Astral Projections 10. So Good 11. Roses
Op Roses probeert de band de sfeer van de eerste twee albums
Everbody is Doing It So Why Don't We? en No Need To Argue te benaderen.
Mid jaren 90 dus, iets wat ze zeer goed afgaat. Hoewel het nergens zo
goed wordt als de eerdergenoemde ijzersterke albums, kan Roses zo in de
reeks na deze albums geplaatst worden. De kwaliteit is ruimschoots
vertegenwoordigd.
Als groot liefhebber van 'Zombie', het hardste nummer van The
Cranberries, had ik gehoopt dat de band meer richting de alternatieve
rock zou gaan. Dit is helaas niet het geval, het is lekker
wegluisterende (folk) poprock geworden. Ik moet echter toegeven dat er
weer adembenemde nummers opstaan.
Openingsnummer 'Conduct' laat gelijk horen dat de band zich richt op hun
oude vertrouwde sound. Een nummer dat veel fans wel zal bekoren.
Zangeres Dolores O'Riordan is nog altijd een begenadigd en talentvolle
zangeres met het herkenbare stemgeluid.
'Tomorrow' is een klassieke Cranberries-lovesong. Het hoofdthema van
Roses is liefde en al haar facetten, maar dan wat donkerder en grimmiger
dan de standaard liefdesliedjes. Het zou zelfs depressief genoemd
kunnen worden.
Dat de band niet vies is van experimenteren laten ze horen op het nummer
'Waiting in Walthamstow', wat enigszins een wals in zich heeft. Mijn
persoonlijk favoriet is echter 'Show Me', wat me doet verlangen naar de
meer op rock gerichte Cranberries. Heerlijke strijkers in het nummer
voeren de toon voor een meeslepend refrein.
The Cranberries zijn weer helemaal terug met dit album dat niet veel
onder doet voor hun prachtige eerste albums. Persoonlijk wacht ik nog op
een 'Zombie', al is 'Show Me' ook echt een geweldig rocknummer, zei het
minder gitaargericht dan eerstgenoemde. Opdat ze maar niet weer
besluiten om een jarenlange pauze te nemen. Kan ik me weer afvragen of deze review op de juiste blog staat, maarach, het hoeft niet altijd alleen maar harde muziek te zijn, toch?
