Go Back to the Zoo - Shake A Wave

Met Benny Blisto wist de Nijmeegse rockband Go Back to the Zoo de Nederlandse muziekmarkt te veroveren. Nummers die zo afkomstig konden zijn van een album van een Franz Ferdinand of The Kooks klonken veelal over de ether. Weten de Nederlandse rockers deze beweging voort te zetten met hun nieuwe album Shake A Wave?

1. Weekend America
2. Somebody Else
3. Summer Ends
4. I Get Up
5. Please Don't Leave Me
6. Flashlight
7. I Can't Stop My Feet
8. Fire In The Streets
9. Hold Forever
10. What If
11. Secret
12. Keep On Running

Hier verkrijgbaar: http://www.freerecordshop.nl/muziek/shake-a-wave-go-back-to-the-zoo-0602527934792 

Het antwoord op deze vraag is geen makkelijke, laat staan dat het ongenuanceerd te brengen is. Aan de ene kant kun je zeggen dat ze muzikaal enorm gegroeid zijn. Dit album is wat donkerder van aard dan hun debuutalbum, iets meer rock en gelaagder. Een lichte verschuiving van een Brits naar een Amerikaans geluid, maar nog altijd even aangenaam.

Echter is er ook een andere kant, een kant van veminderde hitpotentie. Er staan geen hits op Shake A Wave, waar ik mee bedoel dat er geen Beam Me Up of Electric te vinden is op de cd. Nummers als Somebody Else, I Can't Stop My Feet en I Get Up komen in de buurt, maar evenaren nooit de eerdergenoemde hits. Over het algemeen genomen is Shake A Wave een veel betere plaat dan Benny Blisto, zij het zonder echte uitschieters.

Op Shake A Wave horen we vooral de muzikale groei van de Nijmegenaren, die indrukwekkend te noemen is. Daarnaast hoor je aan de cd af dat ze ontzettend veel plezier hebben in het spelen en dat zal het live helemaal goed doen. Dat deze groei gepaard gaat met misschien minder echte hits, neem ik dan ook maar al te graag voor lief.

Lunar Aurora - Hoagascht

De Duitse atmosferische black metalband Lunar Aurora is al sinds 1994 actief, maar de grote doorbraak kwam pas in januari 2007 toen zij hun veelgeprezen album Andacht uitbrachten. Hierna was het ook gelijk weer drie jaar stil rondom de band, los van het nieuws over een bezettingswijziging. Waar zij eerder met zijn drieën waren, zijn nu enkel Aran (gitaren, keyboard, vocalen, programmering) en Whyrhd (vocalen) nog over. Met Hoagascht wordt het lange wachten ruimschoots beloond.

1. Im Gartn
2. Nachteule
3. Sterna
4. Beagliachda
5. Håbergoaß
6. Wedaleichtn
7. Geisterwoid
8. Reng



Hier verkrijgbaar: http://www.freerecordshop.nl/muziek/hoagascht-lunar-aurora-0884388812024

Lunar Aurora levert met Hoagascht een beleving af van jewelste. Ik noem het een beleving, want vanaf het begin dat de muziek inzet zit je gevangen in een duistere dimensie waarbij je hart en ziel tot op het randje gevuld worden met wanhoop. Heerlijke, atmosferische wanhoop. De hoofdrollen zijn weggelegd voor de keys met zijn vervremende klanken en samples en de drums die, hoewel volledig geprogrammeerd, zeer menselijk klinken. De gitaren vullen dit perfect aan door een muur van geluid op te werpen, wat het geheel tot een logge, atmosferische sensatie maakt. Kenmerkend voor de muziekstijl worden vocalen enkel toegepast wanneer zij de nummers positief kunnen beïnvloeden.

Ieder nummer ademt perfect de sfeer van het hele album, maar zijn losstaand ook diepzwarte pareltjes. Persoonlijke favorieten zijn op dit moment Sterna, met zijn betoverende ruisakkoorden en emotievolle kreten, en Nachteule, waarbij een duistere sample van een roepende uil de perfecte toon neerzet. Luister echter het hele album aaneengesloten om de volledige beleving die Hoagascht is te ervaren. Je zult je geen moment kunnen onttrekken aan de gedachte dat dit een zeer sfeervolle sensatie is.

Hoagascht is het geweldige nieuwe album van Lunar Aurora. Er zijn niet genoeg superlatieven om dit album te beschrijven, dit is gewoon atmosferische black metal zoals het bedoeld is. Wat mij betreft is Hoagascht een kansrijke kandidaat voor album van het jaar. Laat je verdwalen in de atmosferische klanken en geniet van de duistere dimensie die Lunar Aurora voor je tentoonspreidt.

(Via http://www.ragherrie.com/cd-recensie/lunar-aurora-hoagascht/)

Necronomicon - Invictus

Bij een band met een niet bijster originele naam als Necromicon moet je altijd eerst uitleggen over welke band je het nou eigenlijk hebt. Het gaat hier om het Duitse Necronomicon, een band die sinds 1983 actief is in de thrash metalscene. Mid jaren 90 waren ze even uit beeld, maar met hun comebackalbum Construction of Evil uit 2004 kwam de hartslag weer op gang. Met Invictus openen de Duitsers een nieuw hoofdstuk in hun Boek der Schaduw. Invictus brengt thrash metal zoals je het verwacht, snelle riffs, agressief gitaarspel en herkenbare trash-vocalen die soms hangen tussen clean en grunt. Verder schuwen de Duitsers ook voorzichtige uitstapjes naar de heavy metal niet. Herkenbare thrash, maar daardoor wellicht minder herkenbaar als Necronomicon.

1. Invictus
2. Unleashed
3. Bloody Bastard
4. Thoughts Running Free
5. Unconquered
6. Upon Black Wings
7. Face to the Wall
8. Pandoras Box
9. Before the Curtain Falls
10. Possessed By Evil


Hier verkrijgbaar: http://www.freerecordshop.nl/muziek/invictus-necronomicon-4028466107534 

Laat ik vooropstellen dat Invictus klinkt zoals het hoort te klinken. Een goede productie waarbij ieder element van de muziek zijn eigen plek heeft gekregen en hierdoor goed hoorbaar is. Daarnaast zijn alle nummers stuk voor stuk goed opgebouwde thrash-nummers, waarbij met name de mid-temponummers Face to the Wall en Before the Curtain Fallser voor mij uitspringen. Deze nummers zijn tevens de hoogtepunten van het album, omdat zij het meest een eigen gezicht hebben. In de intro van Face to the Wall horen we bijvoorbeeld een klokkenspel dat enkele accenten aangeeft, een kleine toevoeging met een grootse uitwerking. Before the Curtain Falls laat op zijn beurt weer strijkers horen, wat het geheel meer emotie meegeeft. Tel daar een prachtige melodische solo bij op en je hebt een topnummer. De overige nummers zijn zeker niet slecht, maar zouden zo afkomstig kunnen zijn van een willekeurige andere thrash metalband.

Necronomicon is een prima thrash metalband en ze hebben met Invictus een prima plaat afgeleverd, met Face to the Wall en Before the Curtain Falls als duidelijke uitschieters. Het grootste probleem is dat de nummers nogal inwisselbaar zijn. De heren weten hun stempel niet te drukken op de muziek, waardoor ze hun bandnaam eer aandoen. Leuk, maar niet bijster origineel.

(Via http://www.ragherrie.com/cd-recensie/necronomicon-invictus/)